Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Niks 'even erin komen met een toegankelijk nummer' om het concert te openen. Deerhunter doet het anders: met een minutenlange, oorsplijtende gitaarsoundscape. Met Primavera Sound in het verschiet is het geluidsvolume alvast op festivalproporties afgesteld. De hamerdrums voelen als stompen in je maag. Naar adem happen lukt niet, want ook in 'Neon Junkyard' overrompelt de band het drukbevolkte Vera.
Hoewel het geen geluidsbrij wordt en je de zang goed kunt onderscheiden, is het na deze verpletterende opening iets minder druk voor het podium. Deerhunter is na zes jaar terug in Vera, take it or leave it. Frontman Bradford Cox heeft ondertussen zijn Davy Crockett-bontmuts afgedaan en zijn zwartgeverfde haar hangt voor zijn ogen, net als bij de gebroeders Reid van The Jesus and Mary Chain. Muzikaal gaat de vergelijking niet helemaal op, want de gitaarorkaan gaat voorlopig liggen.
Het vijftal verruilt het voor een storm met vervaarlijk schelle en ruimtelijk galmende gitaren. En komt zowaar enige ruimte voor subtiliteit met als eerste hoogtepunt een zweverig 'Desire Lines', dat Lockett Pundt vanuit de badkamer lijkt te zingen. Cox zet zijn gitaar zelfs even aan de kant voor een maraca in 'T.H.M.', maar blijft wel vuig zingen. Net als in de stevigere nummers van laatste plaat Monomania, zodat de rauwheid ervan ook op het podium goed overkomt.
Hetzelfde geldt voor de wisselvalligheid van het songmateriaal van Deerhunter, want niet elk nummer is even boeiend. Daarnaast komen de speltechnische beperkingen van de band naar boven: ofschoon de nuances in elke song anders liggen, laveren de gitaarklanken meestal tussen getwinkel met stevige folkwortels en Britse indie-ijkpunten als Joy Division, The Wedding Present en (vroege) Stereolab. De drie elektrische gitaren zijn daarom live meestal geen overbodige luxe: het voorkomt eenzijdigheid en een al te dun geluid. Met elkaar klinken ze ijzersterk.
Zelfs met 'slechts' twee gitaren neemt de gitaarwind tegen het einde van het optreden toch weer tot orkaankracht toe in een verzengend hard 'Monomania'. Cox staat met één voet op de monitor en brult overstuurd en bezeten de titel repetitief in de microfoon. Wanneer de bandleden het podium vervolgens verlaten is het nog niet klaar, want de song ontaardt in een orgie van gierende gitaarfeedback. In de toegift doen de heren dit zittend op het podium nog eens over en dan is er zowaar enige melodie in te ontwaren. Een toepasselijk einde van een fijne oorwassing.
Foto's van Vera huisfotograaf Simone van der Heijden
http://www.kindamuzik.net/live/deerhunter/deerhunter/24011/
Meer Deerhunter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/deerhunter
Deel dit artikel: