Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Toen ik vorige week het KindaMuzik kantoor binnenstapte om mijn concertkaartje voor Counting Crows te komen declareren, dachten ze dat ik een geintje maakte. Een voorspelbare reactie. Ik besloot de band en mijzelf niet te verdedigen en verliet het gebouw dan ook weer snel. De snobs achterlatend met het 'oprechte' geklaag van Joy Division dat uit de speakers kwam. Want ja, wie zelfmoord pleegt heeft echt geleden en die Adam Durtiz dat is een pathetische aansteller, het zal wel. En waarom zou je ze ook verdedigen, de feiten spreken voor zich: Elk album is een (gedurfde) stijlbreuk op de voorgangers en dat de laatste, Hard Candy, commerciëler zou zijn? Ach, de 6 miljoen stuks die er van het alom geprezen debuut August And Everything After zijn verkocht hebben en zullen ze bij lange na niet meer halen. En dat doet er ook allemaal niet toe, want de muziek blijft van een constant….. Mmm, nu ga ik ze toch verdedigen en dat was niet de bedoelig. Goed het concert dan maar.
Het afgelopen jaar speelden Counting Crows al 4 maal in de Heineken Music Hall en waren ze op Pinkpop te zien. Het gaat dus goed met ze in Nederland en dit keer stonden ze in hun grootste zaal tot nu toe: Ahoy. Een echte rockshow werd verwacht, maar verrassend genoeg werd er het eerste uur alleen maar akoestisch gespeeld. Een kijkje dus voor alle nieuwe fans hoe de Crows het in hun beginjaren deden. En akoestisch valt pas echt op uit wat voor een goede muzikanten deze 7-koppige band bestaat. Vakkundig werd er omgegaan met de mandoline, een slidegitaar, accordeon, piano en natuurlijk de loepzuivere vocalen met die van Duritz voorop. Al jaren is hij een frisse energieke persoonlijkheid die op het podium zijn hart uitstort zonder de ironie van al het leed te verliezen door zijn aankondigingen relativerend en humoristisch te houden. Naast de muzikale details komen akoestisch ook de scherpe teksten van Duritz beter over en is erg genoeg ruimte om te gaan improviseren. Iets wat ze maar al te graag doen. Zo verandert 'Rain King' in een Ierse folksong door het banjospel van David Immergluck en is de zware rocker 'Have You Seen Me Lately?' omgebouwd tot een zachte popsong.
Natuurlijk kwam ook Joni Mitchell's 'Big Yellow Taxi' voorbij, maar meer covers waren er in de vorm van 'Friend Of The Devil' (The Grateful Dead) en 'Borderline' (Madonna!). Toch leek het akoestische gedeelte één nummer te lang te duren en begon het publiek de aandacht te verliezen. Maar die was snel weer terug toen de elektrische gitaren werden ingeplugd en de kraker 'Hard Candy' werd ingezet. Heel de show was een mooie weergave van de songcatalogus van Counting Crows en natuurlijk mis je dan wel is wat, zoals 'Round Here' of 'Omaha'. Treuren hierom werd echter teniet gedaan door een overweldigend 'Miami', het verlossende 'Murder Of One' en het absolute hoogtepunt de afsluiter 'Hanging Around'. Hiervoor werden de voorprogramma's Bettie Serveert en Solomon Burke op het podium geroepen om mee te zingen. Dat de zwaarlijvige Burke de moeite nam om heel die weg af te leggen was bijzonder te noemen.
Bijzonder was het concert voor mij echter niet, maar wat wil je ook als je Counting Crows al eens op de eerste rij van de Melkweg hebt mogen meemaken. De nieuwe fans zagen echter een zeer strakke en bekwame liveband aan het werk. En dat het in zo'n grote zaal niet leuk zou zijn, tja Adam is nu de ster die hij in 'Mr. Jones' al wilde worden en dat is hem gegund.
http://www.kindamuzik.net/live/counting-crows/counting-crows/3365/
Meer Counting Crows op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/counting-crows
Deel dit artikel: