Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“I want to be Bob Dylan, Mr. Jones wishes he was someone just a little more funky”, aldus de Counting Crows in hun nummer ‘Mr. Jones’. En geef Mr. Jones eens ongelijk? Want het is verre van funky wat Bob Dylan op het toneel zet in de Heineken Music Hall.
Een ouwe, stijve man die liedjes zingt alsof er geen publiek aanwezig is. Maar aan de andere kant, dat weet je bij een man als Bob Dylan. En dat niet alleen, het had ook heel wat meer zeggingskracht dan wat die andere zestigplussers, de Rolling Stones, eerder dit jaar een paar honderd meter verderop lieten zien.
Nu moet het werk van Bob Dylan het ook meer hebben van aandachtig luisteren. Teksten bij de hand. Dylan schrijft geen meezingers. En Dylan nummers lenen zich ook niet echt voor uitgebreid meeklappen. Aan het eind van de avond stelt hij zijn band voor. De eerste en enige keer dat hij wat tegen het publiek zegt. Een avond eerder verraste hij de internationale Dylan-gemeenschap door daaraan vooraf te melden dat er hoop mooie vrouwen in Amsterdam zijn. Goed gestemd heet dat dan.
En over stem gesproken: al bij opener ‘Maggie’s farm’ valt het op dat Dylan goed bij stem is. Verrassend veel beter zelfs dan op zijn laatste cd Love and Theft. In de erop volgende twee uur blijft dat ook zo. Zoals bijna iedere avond tijdens deze Europese tournee, speelt hij veertien songs en besluit hij met drie toegiften. Een mooie staalkaart van veertig jaar Dylan.
Bob Dylan and his band. Zo staat het aangekondigd. Terecht, want his band mag gehoord worden. Bassist Tony Garnier legt samen met drummer George Recile een solide basis neer, waarop de gitaristen Freddy Koella en Larry Campbell alle ruimte krijgen om geregeld te soleren. Tussen de woorden van Dylan door. Vooral de twee gitaristen zijn de degenen die er nog een show van proberen te maken. Wat overigens goed lukt.
De songs tenslotte. Een paar maal wordt er akoestisch gespeeld. ‘Boots of Spanish Leather’, ‘Don't Think Twice, It's All Right’ en ‘The Lonesome Death of Hattie Carrol’. Veel recente nummers: ‘Tweedle Dee & Tweedle Dum’, ‘Cold Irons Bound’, ‘Honest With Me’ en reguliere afsluiter van de set: ‘Summer Day’s’.
Bij de toegift verrast hij door met ‘Down Along The Cove’ te beginnen, de opener van de avond ervoor en niet met het gebruikelijke ‘Cats in the Well’. Daarna volgen nog ‘Like a Rolling Stone’ en ‘All Along the Watchtower’. Voordeel van de toegift is dat er niet na ieder nummer van gitaar gewisseld wordt, op een donker podium. En als er tijdens de het refrein van ‘Like a Rolling Stone’ ook nog wat met de belichting gespeeld wordt, lijkt het zowaar toch nog funky te worden.
http://www.kindamuzik.net/live/bob-dylan/bob-dylan/4570/
Meer Bob Dylan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bob-dylan
Deel dit artikel: