Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bij binnenkomst in de kleine zaal van het nieuwe Leidse poppodium Gebroeders de Nobel blijkt de tap defect; een euvel dat desastreuze gevolgen kan hebben voor de sfeer in elke concertzaal, maar al helemaal wanneer die gevuld is met slechts een handvol metalheads. Gelukkig stroomt na een halfuurtje het bier weer, en er druppelt ook hoe langer hoe meer publiek binnen, zodat Dead Lord [bovenste foto] even na negenen onder de gebruikelijke omstandigheden aan zijn set kan beginnen.
Er lijken aardig wat mensen speciaal voor de jonge Zweedse band te zijn gekomen in plaats van voor de hoofdact van de avond, en met goede reden. Dead Lords tweede album, Heads Held High, is vers van de pers en staat net als het debuut uit 2013 weer vol met onbeschaamde jarenzeventighardrock die zwaar schatplichtig is aan Thin Lizzy. Door de droge, organische sound en de karakteristieke vocalen heeft het geheel ook wel wat weg van bands als Urge Overkill en Baby Woodrose, hardrock met een alternatief garagerockrandje dus, en het is enigszins de vraag of zich dat ook succesvol naar het podium laat vertalen.
De twijfel wordt snel weggenomen door het viertal, dat zonder enige opsmuk of een intro binnenknalt met de geinig getitelde albumopener 'Farewell', en het publiek vervolgens met gemak een uur lang vermaakt. De sound mag dan voor metalbegrippen aan de rafelige en bescheiden kant zijn, het spel is loeistrak, in het bijzonder dat van de ritmesectie. Qua uiterlijk en gechoreografeerde tierelantijntjes heeft het allemaal een hoog Spinal Tap-gehalte, maar de band laat toch vooral de muziek het werk doen, zonder zich te bezondigen aan een shock-and-awe-volume. De relaxte, positieve presentatie van met name frontman Hakim Krim - die vandaag ook nog eens jarig blijkt te zijn - straalt in alles uit dat Dead Lord niets liever doet dan op een podium staan. Dat een aan het einde van de set gespeelde uitgesponnen semi-ballad als 'The Bold Move' (weer zo'n clevere titel) tot hoogtepunt uitgroeit spreekt boekdelen over de niet geringe potentie van deze voor Roadburn geknipte band.
Ook het Noorse Audrey Horne [overige foto's] tapt uit het in Scandinavië schijnbaar schier onuitputtelijke retrohardrockvaatje, maar dan met een eigenzinnige, moderne touch. Zanger Toschie en bassist Espen Lien, die ook een dijk van een hoge tweede stem bezit, zorgen voor wat vrolijke punkrocknoten, terwijl gitarist Ice Dale (Enslaved) juist de broodnodige duistere blackmetal-bite geeft aan de toonzetting van de riffs. De voorheen wat meer experimentele band heeft zich in de loop der jaren ook in toenemende mate toegelegd op ronkend swingende, catchy meezingers, die de invloed van de late Rainbow verraden en live meestal garant staan voor een uitermate goed feestje.
Nu heeft Audrey Horne in Nederland wel eens in grotere gelegenheden gespeeld dan de bescheiden zaal van vanavond, maar ook voor het beschaafde Leidse publiek haalt het vijftal gewoon het onderste uit de kan. De toon wordt direct gezet met de introtape van de Muppetstune, in de loop van de set gevolgd door gestoei met ballonnen en megafoons, getelefoneerde twin leads en excursies in de zaal door Toschie en de twee gitaristen. Het duurt even voordat het aanvankelijk wat al te grootse geluid op orde is, maar uptemponummers als 'High and Dry' en 'Straight into Your Grave', en groovende hits als 'Volcano Girl' en 'Cards with the Devil' doen alsnog voorbeeldig hun werk.
Om zich op dat gebied niet te laten aftroeven door Dead Lord trekt ook 'Horny Lord' - zoals de in een Dolly Partonshirt gehulde Toschie zijn band voor de gelegenheid heeft omgedoopt - een fantastische powerballad uit de kast in de vorm van 'Firehouse'. Daarbij is de heldenrol weggelegd voor een magistraal solerende Ice Dale, die zo en passant meteen het ontbreken van een toetsenist verbloemt. Na de single 'Waiting for the Night' van het vorig jaar verschenen Pure Heavy, is het bij de toegiften toch weer voorganger Youngblood (2013) die de klok slaat, met achtereenvolgens 'This Ends Here' en 'Redemption Blues'. De buzz die ten tijde van dat album rond de band hing lijkt inmiddels een beetje voorbij, maar voor al uw feesten en partijen is Audrey Horne nog steeds een garantie voor succes.
Bekijk hier hoe de band zich op het concert voorbereidde.
http://www.kindamuzik.net/live/audrey-horne/audrey-horne-dead-lord/26190/
Meer Audrey Horne op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/audrey-horne
Deel dit artikel: