Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie dacht dat de laatste hippies samen met de zure regen en het gat in de ozonlaag uit het wereldbeeld verdwenen waren, zit er goed naast. Paradiso zit op donderdagavond tjokvol bandana's, wijde linnen broeken, kruidige tabak, paardenstaarten, rugtassen en pony's. Ane Brun is blijkbaar hét idool van de postmoderne hippie.
Maar voordat de vreugdevuren ontstoken worden en de hallucinaties inzetten, is er het voorprogramma van Nina Kinert. Alhoewel Simone White tijdens Motel Mozaïque een nieuw wereldrecord op het gebied van foute kleding neerzette, weet de tengere Zweedse deze prestatie te benaderen met haar hoog opgetrokken korte zwarte broek over een soort fluorescerende patchworkblouse, en afzichtelijke nepwimpers in stemmig roze.
Ook in haar gitaartokkelnummers doet ze qua voorspelbaarheid niet onder voor White. Gelukkig bestaat het gros van de korte set uit spannendere nummers. Met een dijk van een stem zwepen Nina Kinert en haar twee (!) drummers, gitarist en violiste het geluid al repeterend en experimenterend richting vrouwvriendelijke postrock.
Nog verrassender komt Ane Brun uit de hoek. Het vooroordeel dat alle tokkelende singer-songwritende vrouwen aanleg voor anorexia hebben, mag men vanwege de forse zangeres direct publiceren in de fabeltjeskrant. Het is dat ze blank en blond is, anders kon ze direct voorgangster worden van een swingend Amerikaans zwarte-gospelkoor.
Voorgaan doet ze niettemin met verve. Tegenwoordig treedt Brun op met een prima band en Nina Kinert als achtergrondzangeres. Dat leidt ertoe dat platen als klassieker-in-wording A Temporary Dive en de nieuwe Changing of the Seasons helemaal nieuw en soms bijna onherkenbaar uit de mangel komen. Tel daar subliem zaalgeluid en foutloos opererende muzikanten bij op, en het plezier kan lange tijd niet meer op.
Toch is niet alles goud dat er blinkt aan Ane Bruns show. Aangezien alle nummers rustig van aard zijn, wordt het geluid richting het einde eenvormig en saai. Wéér die violen, cello, piano, bas, gitaar, drums en vierstemmige zang, verdikkeme. Ga eens los! Ook de toegift kan het tij niet keren. Sterker nog, 'True Colors' van Cindy Lauper serieus coveren neigt eerder naar een ongezonde DSM-IV-stoornis dan een nuttige poging om het optreden op positieve wijze in het geheugen te griffen.
Conclusie: wonderschoon en met duidelijke meerwaarde ten opzichte van het album, maar ietwat saai en met een bijzonder ongelukkig gekozen cover als toegift.
Foto van Ane Brun uit het KindaMuzik archief, door Peter Hageman
http://www.kindamuzik.net/live/ane-brun/ane-brun-nina-kinert/16872/
Meer Ane Brun op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ane-brun
Deel dit artikel: