Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
KindaMuzik was uitgenodigd op de vijftiende verjaardag van Lowlands, en mocht mee de podia rond om de cadeaus te bekijken. Melige rednecks, mislukte gothics, geniale Denen, minst ideale schoonzonen, prehistorische Neanderthalers en staatsgevaarlijke gastarbeiders: het bleek een ware prijzenslag. Gelukkig mag achteraf iedereen meegenieten van al dat moois.
Gekwelde zieltjes
Zanger en gitarist Jack Peñate is nu al razendsnel populair in eigen land en daarom begint de vrijdag in de opgeleukte Lima met tientallen luidkeels meezingende Britten, die zijn werk dus wél kennen. Te midden van slechts een drummer en bassist doet de hyperactieve Peñate opmerkelijke dansjes. Even luchtig als vluchtig zijn de uitgeklede liedjes van de jonge bliksemschicht.
Meer aangeklede britpop treft men bij het zelfverzekerde Reverend and The Makers, het rebelse The View en het onschuldige The Rifles. Het is echter het vertrouwde Interpol, dat alle verwachtingen inlost en een eenvoudige, maar strakke set neerzet.
Voor rustige ochtendmuziek, om bijvoorbeeld de programmastress van de dag te verwerken, zijn de heel lieve liedjes van Marike Jager en de ietwat lichtzweverige pop van Patrick Watson nog een tikkeltje geschikter.
The Shins lenen zich ook prima voor dat doel, maar kleuren iets te veilig binnen de toch al niet bijster spannende lijnen. Mooi is het allemaal wel, maar alleen het onverwacht harde begin en publiekslievelingen van Chutes Too Narrow weten echt te beklijven.
In de Alpha dompelt de Damien Rice [links foto] juist het publiek in zwaarmoedige misère. De Ierse singer-songwriter blijkt niet vooruit te branden. Zelfs als de gekwelde ziel vanachter de vleugel verdwijnt en met de band gaat rocken, vult de vieze nasmaak van sentimentele puberromantiek de grootste circustent van Lowlands en neemt de behoefte aan lompe gitaarherrie in sneltempo toe.
Hoe anders is Patrick Wolf in zijn rol als getergde travestiet. Jammer alleen dat hij al zijn energie verspeelt in de eerste twintig minuten, door al bij het vierde nummer als een dolgedraaide nicht in het publiek te duiken. De Wolf is echter los, zingt de sterren van de festivalhemel en laat een onwisbare indruk achter met veel mooie liedjes en een bizarre stripteaseact.
Bak herrie
Wie zijn hardrock het liefst iets meliger heeft, kan al vroeg terecht bij het voortreffelijke Malkovich uit Rotterdam. Aan goede songs moet nog wel worden gewerkt, maar de langharige zanger, die in een opvallend strak zittend sportbroekje over het podium stuitert, is helemaal op zijn plek.
Indierockers komen aan hun trekken bij het loeiharde Dinosaur Jr. en opmerkelijk melodieuze Sonic Youth al duurt het tot de toegift voordat ze hun bekendste song ‘100 Percent’ spelen.
De zwaarste bak herrie komt natuurlijk pas zondagavond uit de lucht vallen. Terwijl het verwachte noodweer achterwege blijft en het juist stralend zomerweer is, doen de Britse oude rotten van Motörhead [foto rechts] wat ze al duizenden jaren doen: als stel opgefokte Neanderthalers rocken op oorlogssterkte. Goed voor een tevreden glimlach bij de stoere aanhang. Zondag breekt het rebelse duo Aux Raus de X-Ray af. Tot ver buiten die keet staan mensen te springen en zwaaien op luidruchtige beats van de oproerkraaiers.
Fans van Chris Cornell kunnen op zaterdag hun geluk niet op. De zanger, die niet zou misstaan op Arrow Classic Rock, speelt bekende songs van Audioslave en Soundgarden. Zijn solowerk brengt hij alleen op een akoestische gitaar, maar Cornell zal toch nooit een Springsteen worden en altijd een slonzige rockband nodig hebben.
Melige rednecks en gedrogeerde hippies
In een bomvolle Lima eren de melige rednecks van Hayseed Dixie hun Britse brulboeihelden met een solide cover van ‘Ace of Spades’. Elektrische gitaren hebben deze plattelanders nog niet uitgevonden en daarom worden favoriete hardrockklassiekers uit een banjo en mandoline getoverd.
Veel beter gespeeld, minder melig en ontroerender is de bluegrass van Chatham County Line, uitermate geschikt voor een zondagmiddag op een festivalweide. Het harmonieuze gezelschap zingt rond een microfoon, terwijl de vlag van hun thuisstaat North Carolina op de achtergrond prijkt.
De eerste baard is echter al op vrijdag gesignaleerd. In India, de meest duistere tent van Lowlands, kiest een lijkbleke Devendra Banhart niet bepaald voor de makkelijkste weg. De eerste helft van zijn set bestaat uit louter nieuw, ontoegankelijk en zwaar psychedelisch materiaal.
Smeekbedes van het publiek om favoriete nummers worden genegeerd, terwijl Banhart juist de setlist naast zich neerlegt en steeds aan het publiek vraagt wat hij moet spelen. Tot overmaat van ramp trekt de broodmagere, gedrogeerde hippie iemand uit het publiek, die een eigen liedje mag spelen. Het mag duidelijk zijn dat ook dit geen groot succes is.
Verrassend
De Hongaarse en extreem vrolijke balkanpop van Little Cow [foto links] is daarentegen leuk als songfestivalinzending, maar zou de landsgrenzen eigenlijk niet mogen verlaten.
Als geschikte vervanger van Lily Allen denkt de organisatie meteen aan een stel gesluierde nomaden, ofwel Tinariwen. De bedwelmende klanken van hun exotische woestijnblues blijken wonderwel te werken.
Het kapsel van de zangeres van My Brightest Diamond is een attractie op zich. Gelukkig zijn haar uithalen en de invloed uit de jaren ’80 ook goed te behappen. Een dansbare cover van ‘Tainted Love’ breekt met het duistere begin van de show.
Volstrekt uniek blijven de excentrieke zusjes van Cocorosie, die met onder meer een slungelige menselijke drummachine, de intieme Juliet hypnotiseren. Zoals op hun laatste cd ligt ook nu de nadruk meer op hiphop. Nergens kiezen ze echter voor de makkelijke weg en houden ze de spanning er in met eigenaardige speeltjes en momenten van bezinning.
‘Volslagen schizofrenie’ lijkt de diagnose van de muziekdokter bij een onderzoek naar de Mad Caddies. Het ene moment blazen ze namelijk heel de Grolsch aan gort met ska, punk en hardcore, het andere moment spelen ze - zonder te blozen nog wel! – hemeltergend slechte semi-ballads. Voortaan moeten de heren uit California blijkbaar wat minder uit de Valiumpot snoepen.
Stoere mannen, vrouwen en superhelden
Als iemand de term ‘stoer’ belichaamt is dat natuurlijk Trent Raznor, frontman van Nine Inch Nails [foto links] en gedoodverfd minst ideale schoonzoon. De band heeft de ballen om geen geijkte set publieksfavorieten te spelen, maar voor het experiment te gaan. De bezoekers houden zondagmiddag hun hart en trommelvliezen vast om de muur van machinaal geweld te overleven. Daarbij zorgt het optreden soms voor veel kil geschreeuw en weinige pakkende wol.
Twee andere iconen van exponentieel stoer gedrag zijn Dizzee Rascal en M.I.A. Rascal imponeert direct met zijn onweerstaanbare combinatie van raps, breaks, scratches, moddervette elektronica en bas, maar echte held is de eenarmige dj die met zijn mond (!) het mengpaneel bedient tijdens het scratchen. M.I.A. schreeuwt alles en iedereen bij elkaar in haar volslagen onverstaanbare Engels. De wisselwerking tussen haar en haar collega-mc is aanstekelijk, maar afgezien van hit ‘Bucky Done Gun’ is het vooral chaotisch en onnavolgbaar.
Gelukkig kan er maar één de stoerste zijn, en dat is Mario. Inderdaad: de loodgieter uit de Nintendo-game Super Mario Bros 1 uit 1985. Tijdens Games In Concert (door het Metropool Orkest) verslaat hij eindbaas King Bowser op de grote schermen in de Alpha, en de muzikale begeleiding daarbij is smullen voor gamers én liefhebbers van bombast in het algemeen. Ook de herinterpretatie van de soundtrack van Zelda door het orkest en koor zorgen voor euforisch gejuich en prachtige muziek om de zaterdag mee te beginnen.
Orgasmes in de lucht
Lowlands kent veel hoogtepunten, maar enkele momenten lijken nog het meest op een auditief orgasme. Laurent Garnier begint experimenteel, annuleert dat wegens technische problemen, start dan live-uitvoeringen van ‘Crispy Bacon’ en ‘Acid Eiffel’ in, en tilt tijdens beide platen heel de Bravo boven de stratosfeer uit.
Datzelfde effect, maar dan veertig minuten lang, treedt op tijdens Goose. Met drie synthesizers en drie gitaren is het goed geluidsmuren bouwen voor deze Belgische jongens. Het publiek gaat en masse voor deze uitermate botte en effectieve bijl, en gooit uit pure vreugde kilo’s fluorstaven door de zaal.
Ook Justice weet een soortgelijk effect te sorteren tijdens een kwartier lang uitgesponnen versie van zijn ‘We are your Friends’-remix. De Fransen verliezen zich daarvoor alleen in oscillatormanipulerend gefreak, waardoor er een nijpend tekort aan sterke thema’s optreedt.
Pak-de-Prozac-er-maar-bij-awards
Maar het is niet allemaal goud wat er blinkt, want ook Lowlands kent zijn momenten dat er nodig muntjes ingewisseld moeten worden voor antidepressiva. Wat te denken van de balkanbeats van Tommi & Pizdabolkin? Een huwelijksfeestwaardige accordeon, antiritmische scratches, achterhaalde beats, slecht zaalgeluid en verschrikkelijke mc’s: die angst voor gastarbeiders uit het Oosten blijkt bepaald niet ongegrond.
Ook Groove Armada roept muzikaal op tot levensbedreigende acties. De Marco Borsato van de dance teert op oude successen, speelt deze live erg voorspelbaar en veilig, en is gespeend van spanning.
Oi Va Voi [foto rechts] wijkt juist flink af van het eigen geluid, maar is verre van geschikt voor de immens grote Alpha. Te hoge verwachtingen, te weinig herkenbare hits, bedroevend zaalgeluid, een overdreven bewegende violiste, een gebrek aan dansbare momenten en te veel muzikaal gekabbel zorgen voor een ietwat valse start van Lowlands’ vijftiende verjaardag.
Ook pijnlijk is de plastic gothicmetal van Lacuna Coil. Met ingestudeerde choreografie, rood-zwarte dresscode voor de band, matig zaalgeluid, regelmatig falende zangeres en hees gorgelende zanger, een te grote Alpha om te overwinnen, en afsluitende cover ‘Enjoy the Silence’ van Depeche Mode is verre van een geweldige binnenkomer op de vroege zondagmiddag.
Rechtvaardig gehypt
Als er één naam steevast als tip werd genoemd, dan was het wel Trentemøller [foto links]. De aimabele Deen treedt tegenwoordig met een kleine band op, en dat levert tijdens Lowlands ronduit prachtige danselektronica op. Met flarden drum ’n bass, warme deephouse en stukken ambient biedt de set één brok spanning en vernieuwingsdrang.
Ook Damon Albarn lijkt niets verkeerd te kunnen doen, en het optreden van The Good, The Bad & The Queen bevestigt dat idee nogmaals. Te midden van een sferisch en melancholisch decor neemt de band het publiek innemend mee naar een oase van rust en schoonheid. De compacte nummers, de innemende podiumpresentatie van Albarn en de dynamiek van de show vormen een verrassend rustpunt tijdens een kolkend weekend.
http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2007-8814
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise
Deel dit artikel: