Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
14 mei verscheen de nieuwe en tweede studioplaat, simpelweg Utrecht geheten. Utrecht: de thuisbasis van The Yearlings.
Olaf: "Ik kan natuurlijk niet voor ons allemaal spreken, maar ik voel in het bijzonder een verbondenheid met het bandjesklimaat aldaar. We opereren zeker niet vanuit een vacuüm."
Toch was er nogal wat te doen over de titel. Op het Internet brak er een heftige discussie over uit. Sommigen lieten weten dat ze het niet konden waarderen.
Olaf: "De discussie heeft ons gesterkt in het idee dat het de juiste is. Utrecht valt inderdáád op en het is multi-interpretabel. Wat wil je nog meer? Overigens stond die titel al lang vast hoor, daar had geen discussie wat aan veranderd."
Het is natuurlijk ook maar een titel. Laten we het over de muziek hebben. Waarin vind je dat de plaat verschilt met de voorganger?
"De productie is groter, de plaat is geproduceerder en de liedjes zijn gewoon beter. We hebben de diversiteit van het debuut gelukkig behouden. Ik vind het over de hele linie een stap vooruit. Het geluid van de band is wat poppier en meer gitaar-georiënteerd geworden. Maar er staan zeker ook americana-stukken op."
R.E.M.: Lifes Rich Pageant (1986)
"Ik kende The Smiths en Lloyd Cole al, maar gek genoeg was het deze plaat die mij voor eens en altijd duidelijk zou maken wat een gitaarbandje is. Dit was mijn eerste epifanische muziekervaring en R.E.M. was mijn eerste grote liefde. Laat de rest maar luisteren naar U2 en Simple Minds. Ik ben nog steeds een groot fan van Peter Bucks spel en geluid, en dat hoor je absoluut terug op onze plaat. Ook geleerd: melodieën moeten mistroostig zijn, een beetje zeuren, dan zijn ze het mooist, maar het liedje zelf moet slechts bij uitzondering in mineur staan."
Uncle Tupelo: Still Feel Gone (1991)
"Ik zag ze in het voorprogramma van een tergend saai Sugar en stond aan de grond genageld. Dit was de eerste country die ik begreep: alt.country! En ik begrijp nu ook waarom: Het was country door een gitaarbandje. En je hoorde er zelfs R.E.M. in terug. Alhoewel hun latere platen wellicht artistiek volgroeider zijn, zit er iets urgents aan deze. Je hoort dat ze iets op het spoor zijn. 'Still Be Around' is een van de mooiste alt.countrysongs die ik ken. Het gaat niet te ver deze plaat als de aanleiding te zien voor een muzikale ontdekkingsreis die uiteindelijk The Yearlings heeft opgeleverd."
Whiskeytown: Faithless Street (1996)
"De eerste kennismaking met Ryan Adams. Daar waren we achteraf gezien snel bij: we hebben de originele versie met dat gouden hoesje. Grijsgedraaid heb ik hem, vaker dan het hele Replacements-oeuvre bij elkaar. En telkens als ik dat kille telecaster-intro hoor smelt ik weer. Wat Adams tot een grootheid maakt voor mij is zijn gevoel voor melodie. Een nummer als 'Black Arrow, Bleeding Heart' is standaard country-idioom, maar toch zo ontzettend goed gevonden. In vergelijking tot bijvoorbeeld The Jayhawks klinkt deze band zo spontaan en de pedalsteelspeler kan nog niet zoveel. Ik vrees dat The Yearlings niet zo spontaan klinken. En dat onze pedalsteelspeler echt wat kan."
Yo la Tengo: Fakebook (1990)
"Jammer voor Yo la Tengo misschien dat hun beste cd een semi-coverplaat is. Op een of andere manier is Fakebook in mijn beleving altijd heel dichtbij als ik muziek schrijf, maar ik denk dat geen luisteraar daar iets van terughoort. Alhoewel, 'Teenage Lullabies' van onze nieuwe plaat vind ik heel erg Fakebook, al zullen de meeste mensen daar niet meer in horen dan The Byrds. Net als Peter Buck vindt Ira Kaplan altijd de juiste loopjes en zijn die nooit echt moeilijk. Dat spreekt een beperkt gitarist als ik enorm aan uiteraard. Dit soort muziek zou ik zelf wel willen maken."
Richard Buckner: Devotion and Doubt (1997)
"Een grote favoriet van Niels, Leon en mij. Een soort anti-held, die na een rommelig, nauwelijks opgemerkt optreden op Crossing Border beduusd stond te kijken toen wij hem uitlegden wat voor impact zijn muziek op ons had. Briljant gearrangeerd, deze plaat, en volstrekt persoonlijk. Het is moeilijk te beschrijven wat deze muziek met je doet en ik verwijs graag naar de site www.furia.com/twas voor een prachtige recensie. Wat we op onze laatste plaat hebben gejat van hem (en Vic Chesnutts 'Is the Actor Happy?') is het strategisch plaatsen van instrumentale, sferische stukjes. Dat kan een plaat echt meerwaarde geven."
The Flying Burrito Brothers: The Gilded Palace of Sin (1969)
"Deze hebben we pas voor het eerst gehoord toen The Yearlings al goed op weg waren. In recensies van onze debuutplaat werd ons een encyclopedische kennis van de countryrock toegedicht. The Ozark Mountain Daredevils, New Riders Of The Purple Sage, Pure Prairie League? Neuh, wij kenden eigenlijk alleen deze net. Het was wel meteen een klassieker, met liedjes die we kenden van Uncle Tupelo en The Chitlin' Fooks. Verder moet ik bekennen dat ik veel muziek uit die periode maar moeizaam verdraag. Bovenstaande namen, Poco, Jackson Browne: ik draai die dingen niet. Deze plaat wel."
The Shins: Oh Inverted World (2001)
"Ik ben hip want ik had deze plaat ruim voor de Nederlandse release en heel ruim voor de huidige hype! Met name het afgelopen jaar heb ik voornamelijk naar popmuziek geluisterd. Op een of andere manier heb ik maar weinig americana geweldig gevonden (al mag ik een aantal vrouwen en vooral Patty Griffin niet vergeten), hetgeen de deur opende voor beluistering van The Long Winters, Guided By Voices en The Shins. Ik hou van goed gevonden, niet te voor de hand liggende maar toch catchy melodieën. The Shins beheersen dat, Paper Moon uit Utrecht ook. Deze interesses hebben er waarschijnlijk voor gezorgd dat onze nieuwe cd poppier is geworden."
Een heel mooie lijst. Zoals verwacht, is het haast ideale mengeling van gematigde country en gitaarpop. Begon zijn liefde voor muziek hier ook mee?
Olaf: "Nou, vooruit. Het eerste dat ik kocht was de elpee Stiekem Dansen van Toontje Lager of het debuut van Lori Spee. Ja, laat die onderbuik maar rollen... Het eerste concert was Dire Straits in Eindhoven, ten tijde van de Brothers in Arms-tour. Een regelrechte deceptie met die orkestrale versie van ook nog eens de verkeerde nummers."
Van welke concert was je recent nog onder de indruk?
"Sandusky, tijdens hun cd-presentatie. En dat zeg ik echt niet alleen omdat het goede vrienden zijn. Het is sowieso een volgroeide live-band, maar die avond gebeurde er echt wat. Verder zag ik een tijdje geleden Centro-matic in de Vera. Dat heeft ook indruk gemaakt."
Als ik naar jouw lijstje met zeven plaatjes kijk, valt mij op dat veel artiesten nu nog steeds muziek maken. Soms met minder succes dan voorheen. Volg je al die artiesten nog?
Olaf: "Ze hebben me allemaal onmiskenbaar gevormd, maar hun huidige verrichtingen volg ik niet echt meer. Wilco kan ik nog artistiek waarderen, hetgeen zoveel betekent als: 'Ik draai het eigenlijk nooit.' Jay Farrar van Uncle Tupelo kan ik niet meer volgen en ik heb het echt geprobeerd. Die greatest hits-tournee van R.E.M. was weer fantastisch, maar hun laatste plaat die ik heb gekocht was New Adventures in HI-FI. Ryan Adams volg ik daarentegen nog steeds en met heel veel plezier. Ik luister vooral pop, americana en singer-songwriters. De klasieke genres, dat is het wel zo'n beetje, maar die genres zijn natuurlijk heel breed, hè. Ik zet weleens een fado-plaat op. De laatst aangeschafte cd? All of Our Names van Sarah Harmer. Die voorganger blijkt inderdaad niet te overtreffen."
Kopen, is dat eigenlijk niet een beetje ouderwets? Je kan cd's tegenwoordig toch ook stiekem downloaden. Wat vinden The Yearlings daar eigenlijk van?
Olaf: "Ik koop zeker wel cd's, maar ze zijn echt te duur. Of er meer verkocht zou worden als de prijzen zouden zakken, geen idee. The Yearlings verdienen meer met optreden dan met cd-verkoop (of het moet ineens hard gaan), dus ik vind het vooralsnog het belangrijkste gehoord te worden. Soulseek maar raak en als je ons een warm hart toedraagt koop je de plaat. Mijn download-beleving is wel wat veranderd. Eerst vond ik het te gek om al die nieuwe dingen te ontdekken. Recentelijk valt me op hoe snel je iets binnenhaalt en weer van je schijf afknikkert. Er gaat een zeker dédain van uit: 'Entertain me. Instantly!'. Je neemt minder moeite om vriendjes met een plaat te worden en dat voelt niet goed. Maar wellicht zit ik nu in een fase waarin ik mezelf download-ethiek moet aanleren.
http://www.kindamuzik.net/interview/the-yearlings/the-yearlings-olaf-koeneman-kiest-zijn-kinda7/6076/
Meer The Yearlings op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-yearlings
Deel dit artikel: