• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Tangarine: de bevrijdende kracht van liedjes

Kilometer na kilometer verdween onder de wielen. De markante Drentse tweelingbroers Sander en Arnout Brinks doorkruisten het hele land, om maar zo veel mogelijk te kunnen spelen met hun band Tangarine. Veelal in huiskamers, dorpshuizen en wijkcentra. "We deden alles zelf. Dat voelde bevrijdend. Zonder maatschappij en boeker speelden we meer dan ooit tevoren en hebben we altijd kunnen leven van de muziek. Te gek, toch?"

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 24 april 2013

Nadat de redactie van DWDD vroeg in 2012 aan de lijn hing, kwam alles in een flinke stroomversnelling. Boekers en platenmaatschappijen stonden opeens wél in de rij voor Tangarine. De keuze van het duo viel vervolgens op het vaderlandse Excelsior. Onder de vleugels van Matthijs van Duijvenbode en Tim Knol werden de broers klaargestoomd voor de plaat die een nieuwe fase in hun bandbestaan inluidde: Seek & Sigh.

Huiskamer
Aan de vooravond van die release besloten Sander en Arnout terug te keren naar de plekken waar een groot deel van hun fundament gelegd werd, de huiskamer. Dat werd een tour die hen in tien dagen leidde langs huiskamers in twaalf provincies. Sander: "De mensen waar we ooit geweest waren verdienden het om die plaat als eerste te horen. We wilden nu echt de huiskamers uitzoeken die we het leukst vonden en daar de reacties horen." Arnout valt hem bij: "De huiskamers hebben ons publiek gebracht. Vorig jaar februari werden we uitgenodigd door DWDD. Zij vertelden dat wij heel veel getipt werden. Omdat mensen toch veel over je gaan praten. Het publiek dat we nu hebben, dat hebben we heel veel opgebouwd in huiskamers, dorpshuizen en wijkcentra."

"Het is een plek geweest waar we konden spelen, ons konden ontwikkelen. We speelden gewoon waar we konden. Telkens gingen we weer naar het onbekende toe", aldus Sander. Waarop zijn broer hem weer aanvult: "Vaak kwamen we op plaatsen terecht waarvan we het bestaan niet wisten. Het was toch altijd spannend wat voor mensen je dan ontmoet. Soms kwamen we in dikke villa's terecht of in studentenkamers, of soms speelde je gewoon voor vier man. Die wilden dan gewoon niet meer mensen erbij hebben. We hebben zelfs een keer in een dorpshuis gespeeld waar alleen maar opa's en oma's waren. Die afwisseling maakte het spannend."

Tweeling
Elkaar aanvullen, dat doet de eeneiige tweeling constant. Dat gebeurt op de voor hen zo typerende gortdroge, humoristische wijze. Bijna altijd heeft het duo aan één blik genoeg om elkaar te begrijpen. Toch is er volgens de Assenaren altijd wel iets van een broederstrijd. Arnout: "We zijn het vaak met elkaar oneens en zijn enorm kritisch jegens elkaar. We vinden dingen niet zo gauw goed van elkaar." Waarop Sander prikkelend pareert: "Niet goed genoeg, bedoel je?" Waarop de ander weer vervolgt: "Als Sander ergens mee komt dan heb ik al het gevoel dat ik mijn stempel moet drukken. En dat is andersom ook zo. Als je een broer hebt die beter kan voetballen, dan heb je op één of andere manier zoiets dat je dat ook moet kunnen. We willen elkaar altijd verbeteren, ook al is het al goed genoeg."

Waarop Sander weer uitroept: "We zijn er trouwens wel achtergekomen dat Arnout op deze plaat meer zingt. Daar kom je dan achteraf achter. Aááárgh! Maar dat is een toevalligheidje. We zijn rond ons dertiende levensjaar begonnen met de rolverdeling waarin Arnout de tekstschrijver was en ik vooral de componist. Ik begon eerder met gitaar spelen. Maar die strijd zat er toen al in. Wat Arnout kon moest ik ook kunnen en andersom. En nu is die rolverdeling zo dat we allebei zingen en gitaar spelen en het altijd met elkaar eindigt." Arnout valt lachend in: "Sander begon met gitaar spelen en kreeg meteen alle vrouwtjes achter zich aan. Dat wilde ik ook! Ik schreef al liedjes voor ik gitaar speelde. Maar wat je schrijft wil je ook uitvoeren, dus ging ik ook gitaar spelen. Het was een natuurlijk proces."

Nieuw begin
Nadat de broers tekenden bij Excelsior togen ze met Matthijs van Duijvenbode en Tim Knol - die ook de hoesfoto van het album maakte - naar Friesland. Daar dronken ze samen wijn bij het kampvuur en ging de plaat die eigenlijk al klaar was grotendeels overboord. Sander: "We begonnen helemaal opnieuw. We lieten alles los en gooiden alles er uit. Tegelijkertijd werden we geïnspireerd en vonden we een andere manier van schrijven." Arnout: "Je moet alles bewaren. Soms komt er een moment dat alles op zijn plek valt en dat je een afgeschreven liedje toch weer kan gebruiken. Matthijs vertelde ons dat hij met een plaat iets over ons wilde leren. Dat bleek een goede insteek. In die tijd hebben we de rest van de plaat geschreven."

De liedjes die nu op de plaat staan zijn stuk voor stuk heel persoonlijk. Het is de neerslag van een zoektocht. Dat voelt voor de broers Brinks verfrissend en bevrijdend, erkennen ze. Sander: "Als je zo over jezelf aan het nadenken bent dan kan je dingen ook verwerken. Maar het is een heel positief proces eigenlijk. Dus het is ook een positieve plaat. Het is een zoektocht, de afsluiting van dingen die gebeurd zijn in het verleden. Het kan zijn dat ik een psycholoog nodig had als ik geen liedjes schreef." Instemmend vertelt Arnout: "Misschien is Seek & Sigh ook wel extra uitbundig geworden doordat het zo'n persoonlijk verhaal vertelt. Het voelt heel fijn om je hart te luchten."

Eén van de thema's waar de broers hun hart over luchten in de liedjes is het geloof waarmee ze opgroeiden. Arnout: "We leefden in een christelijke wereld. Niet alleen de opvoeding was zo, maar de hele omgeving waarin we leefden. Die was dan ook vrij klein. De mensen die dicht bij je staan denken en leven op dezelfde manier. Ik vond het toen normaal, het is op dat moment gewoon de wereld waarin je zit. Binnen de kerk is het best moeilijk om ruimdenkend te zijn. Daar is alles veilig en duidelijk." Sander neemt over: "De muziek heeft geholpen bij het vergroten van ons beeld van de wereld buiten Assen. Op andere plekken ontmoet je andere mensen. Mensen die niet geloven of een ander geloof hebben. En we kwamen er achter dat we op dat moment meer leerden van die mensen dan van de gelovige mensen om ons heen." Om zuchtend te besluiten: "Maar dit zijn dingen waar wij niet zo goed over kunnen praten. Die verwerken we liever met onze liedjes. We zingen over dingen die we niet kunnen zeggen. Dat werkt bevrijdend."

http://www.kindamuzik.net/interview/tangarine/het-kan-zijn-dat-ik-een-psycholoog-nodig-had-als-ik-geen-liedjes-schreef/23946/
Meer Tangarine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tangarine