Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Michael Mayer loopt met de borst naar voren. Niet op een arrogante manier, maar wel met een opvallende zelfverzekerdheid. Onder zijn duur ogende zonnebril prijkt een grote glimlach. De dj, producer en mede-eigenaar van het invloedrijke Keulse elektronicalabel Kompakt komt net uit Frankfurt en heeft weinig geslapen, maar hij heeft een goed humeur, verzekert hij. Mayer is casual gekleed (witte broek, beige shirt), al geeft de bloemenslinger die hij tijdens zijn dj-set draait hem een dandy-achtige uitstraling.
Stuiterende indiekids
Die gezonde zelfverzekerdheid heeft vast te maken met het uitstekende jaar dat zijn label doormaakt. Kompakt produceert veel artiestenalbums, die bovendien een steeds breder publiek bereiken. Dit jaar verschenen albums van onder meer Hug en Thomas Fehlmann. Mooie albums van Pantha du Prince en Efdemin vallen onder Kompakts imposante distributieparaplu. De grootste hits komen op naam van The Field en Gui Boratto. Hun debuutalbums worden niet alleen in de dancewereld omarmd, maar spreken ook liefhebbers van indierock aan.
“We hebben de laatste tijd een nieuw niveau bereikt wat betreft het promoten van onze artiesten”, beaamt Mayer, “we hebben goede reacties gekregen in de pers en daardoor een nieuw publiek aangesproken. De indiekids in Amerika stuiteren op The Field, Gui Boratto is succesvol in zijn eigen land (Brazilië, red.). Het heeft zich langzaam die kant op ontwikkeld. Techno is minder dj-muziek dan voorheen, het is meer muziek op zichzelf geworden.”
SuperMayer
Het langverwachte album van SuperMayer zou best eens eenzelfde cross-overpotentieel kunnen hebben. Kompakt zoekt vaker het grensgebied op tussen elektronica en pop, maar zelden zo nadrukkelijk als in dit project. Het album kent diehard dancetracks, maar ook discopopliedje ‘The Art of Letting Go’, het folk-achtige ‘The Lonesome King’ en het springerige ‘Planet of the Sick’. Het duo werkt met ongebruikelijke instrumenten, waaronder zelfs een xylofoon op kraker ‘Two of Us’.
Mayer werkt al een tijdje samen met Aksel Schaufler (Superpitcher). Ze delen een studio en maakten remixen voor Gabriel Ananda, Geiger en Gui Boratto. Bovenal hebben ze veel plezier met elkaar, zegt Mayer: “Aksel en ik vullen elkaar aan. We hoeven niet veel tegen elkaar te zeggen. En bovendien is het veel leuker om samen te werken in de studio dan in je eentje tot diep in de nacht achter je computer te zitten.”
De twee besluiten samen een album op te nemen, met de geestige titel SuperMayer Save the World. Ondanks die tongue in cheek titel en een cartooneske hoes is SuperMayer meer dan een hobbyproject. “Als je onze namen samenvoegt, heb je een superheld. Het klinkt grappig, maar ik kan je verzekeren dat de muziek zelf absoluut niet lollig bedoeld is. SuperMayer moet een nieuwe dimensie openen. Een fantasiewereld die niet Superpitcher is, en niet Michael Mayer. We wilden dingen doen die we nog niet eerder hebben gedaan. Het enige dat vooraf vaststond was dat het geen minimal technoplaat zou worden.”
Minimalmoeheid
Hoezo, in elk geval geen minimal techno? Zou zelfs bij de vaandeldrager van het genre een zekere minimalmoeheid ontstaan? De laatste maanden lijkt minimal haast een besmet woord te zijn. Anders Trentemöller verklaarde het genre onlangs dood, Onur Özer wil vooral geen minimal-dj genoemd worden en de mannen van Modeselektor droegen op Lowlands demonstratief een shirt met de opdruk ‘Minimal My Ass’.
Maar Michael Mayer doet niet mee aan die stemmingmakerij. “Ik maak me daar niet zo’n zorgen om”, zegt hij, “de Keulse manier van denken en de manier waarop wij minimal techno maken, is niet wat nu bekritiseerd wordt. Wij hebben ook niet bedacht dat het een goed idee is om alleen maar minimal te draaien. Onze muziek past juist tussen andere stijlen.”
“Ergens is het fout gegaan, en dat heeft vooral een technologische oorzaak. Het is heel makkelijk om minimal techno te maken. Live heb je binnen tien minuten een mooie loop te pakken. Er is de laatste tijd een vloedgolf van saaie minimalplaten geweest. Ik kan het mensen niet kwalijk nemen als ze dingen roepen als ‘Minimal Sucks’ of ‘Minimal My Ass’.”
“Kompakt zorgt traditioneel voor het alternatief, niet voor de mainstream. Wij voelen ons goed bij die underdogpositie. Het zorgt ervoor dat we flexibel zijn. Misschien komen er volgend jaar wel allemaal platen uit op Kompakt die niemand mooi vindt. Onze A&R-beslissingen hebben vaak weinig met strategie te maken. We brengen nog steeds ambientplaten uit, ondanks dat dat commercieel gezien weinig zin heeft. Wij brengen muziek uit die we zelf mooi vinden.”
SuperMayer Save the World verschijnt 24 september op Kompakt/N.E.W.S.
http://www.kindamuzik.net/interview/supermayer/supermayer-is-absoluut-niet-lollig/15914/
Meer SuperMayer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/supermayer
Deel dit artikel: