• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Slayer: “Happy Riff” vrij

Volgens Kerry King is Metallica reddeloos verloren, zelfs nu Rick Rubin zijn band voor ze heeft gedumpt. Zijn Slayer heeft daarentegen nog nooit een slechte plaat gemaakt. Kwestie van 'happy riffs' genadeloos de kop indrukken.

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 11 juni 2007

“Dat was een deel van mijn motivatie. Toen ik eenmaal hoorde dat hij Metallica zou doen, dacht ik: ‘Dat is mooi. Je hebt een voorgeschiedenis met ons. Als het allemaal over is en mijn plaat is af, geef ik hem aan je en dan weet je dat de mijne beter is’”

Kerry King (gitarist – MH) heeft het een beetje gehad met Rick Rubin. De sterproducer heeft zijn band Slayer dan weliswaar al jaren onder zijn hoede, maar de laatste platen deed hij al weinig meer en stond dan ook steevast genoteerd als executive producer.

Rick Rubin
“Omdat Dave (Lombardo, Slayers oorspronkelijke drummer – MH) terugkeerde, dachten we dat Rubin wel weer geïnteresseerd zou om echt te produceren. Maar hij communiceerde niet met ons. Dat is een van de redenen dat het zo lang duurde voor deze plaat uitkwam. Toen hij uiteindelijk nee zei, moesten we snel iemand vinden die beschikbaar was. We hadden geen zin om langer te wachten. Dus werd het Josh Abraham.”

Zelf produceren was geen optie voor zulke ervaren rotten als Slayer? “Nee. Ik werk veel beter als iemand me eerlijk houdt. Anders is het van: ‘Zo is het wel goed genoeg.’ Als je drie weken aan het opnemen bent, dan heb je natuurlijk wel je trots en zo, maar op een gegeven moment ben je het zo godvergeten zat. Dan heb je iemand nodig die zegt: ‘Nee, dat is het niet helemaal."

De hoop dat Rubin voor Metallica kan doen, wat hij ook voor bijvoorbeeld Johnny Cash heeft gedaan, heeft Kerry niet. “Als iemand Metallica kan redden, dan is hij het. Maar ik denk dat ze gewoon geen metal meer kunnen maken. Ze kunnen pop maken, als ze daar mee weg kunnen komen. Maar wat ze hebben geprobeerd op St. Anger was verschrikkelijk. Je kan niet tien, twaalf jaar uit een genre stappen en dan terugkeren als dezelfde band. Dat hebben ze nu wel bewezen.”

Working class wortels
Het heeft even geduurd voor King tot deze uitspraken kan komen. Slayer staat in namelijk in de file. Het kan natuurlijk, maar de combinatie van Slayer en in de file staan voelt niet goed. Hetzelfde geldt voor de 100% authentiek Hollywood-neppe PR-dame die – “Hi, guys!” - komt meedelen dat de band er nu toch echt aankomt. Files horen bij saaie forensen en de PR-mevrouw bij schaamteloos rocksterrendom, twee dingen waar Slayer zich toch altijd verre van heeft gehouden.

King bevestigt dat idee van de hardwerkende metalhead die het weliswaar gemaakt heeft, maar trouw is gebleven aan zijn working class wortels. Elke vierkante centimeter van zijn kleine gestalte vol getatoeëerd, slurpend aan een grote beker cola, die voornamelijk gevuld lijkt met ijsblokjes en met de onvermijdelijke zonnebril op praat hij op een geoliede manier die enkele duizenden voorgaande interviews verraadt, zonder daarbij boude uitspraken uit de weg te gaan.

Hij presenteert zich als een hardwerkende entertainer die vooral alles doet om de fans tevreden te stellen. Bijvoorbeeld als het op de solo’s aankomt: “Ik denk dat een hoop kids bij optredens de solo’s willen horen zoals ze op de plaat staan. Als fan heb ik er zelf een hekel aan als gitaristen hele nieuwe solo’s maken bij nummers die ik ken. Judas Priest heeft dat ooit gedaan. Ik dacht: ‘Man, speel toch je solo’s, speel die riffs!’ Al dat soort dingen die ik geleerd heb als muziekfan, pas ik toe bij Slayer.”

“Voor Christ Illusion heb ik alle moeite gedaan om betere leads te verzinnen. Ik wilde de fans meer waar voor hun geld geven, omdat met het overlijden van Dime ze een van hun helden kwijt zijn geraakt (Pantera gitarist Dimebag Darrell werd in 2004 tijdens een concert doodgeschoten door een gestoorde fan – MH). Ik weet dat ik niet in de voetsporen van Dime kan treden, maar als ik meer aandacht besteed aan mijn solo’s, dan kunnen de mensen er misschien meer uithalen.”

Gitaarspel
“Een paar jaar geleden tijdens de opnamen van Seasons in the Abyss of misschien ook wel Divine Intervention, ik weet het niet meer, zei ik tegen Dime: ‘Man, ik heb al die solo’s helemaal uitgeschreven, ik weet precies wat ik speel!’ Hij adviseerde me toen: ‘Ker, laat niet vallen wat je het beste doet.’ Dus heb ik er altijd twee of drie per plaat waar ik los ga op de whammy bar (de hendel op sommige gitaren waarmee je de spanning op de snaren kan verminderen – MH) en pick slides doe (met het plectrum langs de snaren glijden – MH), gewoon om chaos te maken. Maar ik vertrouw daar niet meer alleen op. Vroeger wel. Toen deed ik niet eens moeite solo's te verzinnen. Ik greep naar de whammy bar en begon te rukken”

Als het op het andere essentiële element van een Slayer-song, de riffs, aankomt, hebben King en zijn collega-gitarist Jeff Hanneman een eenvoudige regel: “We noemen ze happy riffs. Ik denk dat wij de enige band zijn die daar op letten. Er zijn bands als The Haunted met een aantal fantastische riffs, maar dan zijn er riffs… Als ik er zo op kan headbangen (schudt nichterig met zijn hoofd), dan ligt die Slayer-song eruit. We verlossen hem meteen uit zijn lijden.”

(Met dank aan Jaco Dekker van Zware Metalen en Luuk van Gestel van Metal Rage.)

http://www.kindamuzik.net/interview/slayer/slayer-happy-riff-vrij/15577/
Meer Slayer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slayer