Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Milk Carton Kids bestaan uit Joey Ryan en Kenneth Pattengale, die elkaar leerden kennen in 2011 bij een singer-songwriteravond. Er was een klik, en niet veel later besloot het duo om samen muziek te maken. Ook muzikaal was er een goede match, want de zachte, vriendelijke stem van Pattengale sloot naadloos aan bij die van het zelfverzekerde en humoristische figuur Ryan. Als The Milk Carton Kids maken de twee nu hedendaagse en melodieuze closeharmonyfolk, die is vastgelegd op de derde (maar eerste officiële) langspeler The Ash & Clay. Als KindaMuzik aanschuift voordat ze het podium van de Rotterdamse Paradijskerk (Motel Mozaïque) betreden, zijn ze vooral verbaasd en aangenaam verrast over de overweldigende respons in Europa.
"Je moet je voorstellen dat je naar een continent reist waar je nog nooit bent geweest en waar je niemand kent, waar ook de plaat nog niet is uitgebracht, en dat je dan voor een volle en genietende zaal speelt. We hadden geen verwachtingen en gingen uit van misschien tien tot vijftien bezoekers per avond. Dat er honderden mensen kaarten hebben gekocht om ons te zien, voelt als een groot compliment", vertelt Pattengale dankbaar. Zijn partner Joey Ryan vult aan: "Het voelt een beetje alsof we ons eigen voorprogramma zijn. We spelen voor nieuwe gezichten en we moeten ons nog voorstellen. Alle nummers die we spelen zijn nieuw, niemand kent ze of heeft de kans gehad om ze te leren kennen. En dan besef ik me opeens dat deze bezoekers voor ons komen, dat ze voor The Milk Carton Kids een kaartje hebben gekocht."
Minimalistisch
Net als op voorgangers Retrospect en Prologue, die in 2011 vrij snel na elkaar in eigen beheer werden uitgebracht, is The Ash & Clay de eerste release van The Milk Carton Kids op platenlabel Anti (Epitaph). Maar het tekenen bij een punklabel betekent niet dat de band zijn geluid heeft veranderd. Integendeel: de formule van twee stemmen en twee gitaren is geheel behouden gebleven. In de eerste recensies die verschenen werd het duo dan ook vaak 'minimalistisch' genoemd. "Ik begrijp dat we zo worden genoemd, en het is natuurlijk ook een bewuste keuze van ons om in deze bezetting te spelen. Het kader is minimalistisch, maar de uitvoering en het resultaat is in mijn ogen maximaal. We gebruiken minimale middelen om hetzelfde te bereiken als een volledige liveband: we hebben melodieën, ritme, zang en zelfs experiment. Je mist geen drummer in onze nummers", vertelt Ryan.
Pattengale houdt niet van die benaming. In zijn ogen is 'minimalisme' een term die slaat op oude folktradities. "Ik zie het als een kritiekpunt. Minimalisme is iets van vroeger, iets wat doet denken aan singer-songwriters uit de jaren vijftig en zestig. Wij kijken juist vooruit, en maken een soort moderne, hedendaagse folkmuziek. Ik vind het maar niets als recensenten ons vergelijken met die ouderwetse muziek. Wij kijken niet terug naar het verleden." Bovendien, hoe groot is de noodzaak eigenlijk om met een volledige band op het podium te staan? Ryan vraagt het zich af. "Meer is minder. Sommige bands hebben zoveel bandleden dat je er makkelijk twee of drie kan schrappen. Wij doen in ons eentje wat zij met vijf of zes man doen. Popmuziek van nu kiest vaker voor het gemak. Zo zijn wij niet."
Autoradio
Van The Ash & Clay zijn reeds drie singles verschenen: 'The Ash & Clay', 'Honey Honey' en 'Snake Eyes'. Van de drie nummers zijn ook drie video's gepubliceerd; alle opgenomen in exact dezelfde setting en zelfs in slechts één take. Een jonge vrouw, een oudere man en in de laatste video een bejaard koppel rijden in een zwarte auto door een woonwijk in Los Angeles, met een album van The Milk Carton Kids in de autoradio. En dat is precies wat het duo met de reeks video's wil laten zien: hoe het eruitziet om met muziek aan in de auto te rijden. "De conclusie is dat je er eigenlijk niets van ziet", lacht Pattengale. Hij grapt: "Een mislukt experiment." Ryan legt uit: "De muziek onder de video staat ook echt aan in de auto. De acteurs horen het nummer voor het eerst, en eigenlijk kijken we mee hoe zij op de muziek reageren tijdens het autorijden. Uiteindelijk zie je inderdaad dat er niets gebeurt, ze rijden alsof er geen muziek op staat. En zo zie jij er dus ook uit, als je met muziek gaat rijden."
Het idee bedacht Ryan, hoe kan het ook anders, tijdens een autorit in Los Angeles. "Ik vind het heerlijk om met muziek in de auto rond te rijden. Het voelt bijna als een soort meditatie. Een moment voor jezelf, met de muziek waar je op dat moment zin in hebt, en de straten en gebouwen waar je langs rijdt lijken opeens veel meer te zeggen. Ik vroeg me simpelweg af hoe het eruit zou zien als iemand mijn hoofd zou vastleggen tijdens die autorit. Zo is het idee ontstaan." Uit de YouTubereacties blijkt echter dat de kijkers lichtelijk in de war zijn, en niet goed weten wat ze met de video's aan moeten. Pattengale lacht: "Klopt, sommige fans zijn teleurgesteld dat er niet meer achter zit. Maar goed, dat verhaal kan je er zelf toch bij bedenken? De teksten slaan niet per se op de personen uit de video, maar je zou dat er wel van kunnen maken." Daarop antwoordt Ryan: "En teleurgestelde fans zijn ook fans. Dat betekent alleen maar dat ze om ons geven, dat ze verwachtingen hebben. Dus zelfs met een negatief commentaar op YouTube kan je mij blij maken."
http://www.kindamuzik.net/interview/milk-carton-kids/the-milk-carton-kids-meer-is-minder/23953/
Meer Milk Carton Kids op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/milk-carton-kids
Deel dit artikel: