Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Niet lang nadat Perrier afstudeerde als componist van de Hogeschool der Kunsten in Utrecht kwam ze er achter dat het componeren voor anderen haar niet paste. Daar is ze te eigenwijs voor. "Ik kan niet iets maken wat een ander heel graag onder een reclame wil hebben. Daar heb ik geen oprechte interesse in. Toen dacht ik: als ik daar niet goed in ben, dan moet ik dat ook niet willen worden."
Zo kwam het dat het manusje-van-alles terechtkwam bij de experimentele natuurkunde. Haar dagen als masterstudent slijt ze nu in het laboratorium, tussen de proefopstellingen. "Ik vind de wetenschap geweldig. De muziek staat op nummer één, maar op twee staat echt de wetenschap. Het is een groep mensen die uit nieuwsgierigheid onderzoek doet. Ze doen allerlei belachelijke dingen met dure en geavanceerde opstellingen. Als je er niks vanaf weet zou je denken dat ze gek zijn. Maar die nieuwsgierigheid, de wil om te experimenteren, is een van de dingen die de mens zo mooi maakt. Het doorzettingsvermogen. Kijk waar de mens de afgelopen honderden jaren achter is gekomen. Ik heb zelf ook een lab op de universiteit. Ik draai mee in een onderzoeksgroep voor mijn natuurkundemaster. Dat onderzoek ben ik aan het afronden. Onderzoek doen is een ontzettende puzzel. Je bent aan het knutselen, dingen aan het bouwen, je komt problemen tegen die je weer op kan lossen. Het is in die zin ook heel creatief."
Ondanks die creativiteit ziet Perrier toch niet direct de link tussen het experiment in de natuurkunde en dat in de muziek. "Dat is een heel ander soort waarheid. In de natuurkunde probeer je wel naar een objectieve waarheid te zoeken. In de muziek is er niet zoiets. Je zoekt in de muziek naar iets dat je zelf graag wilt horen. Je wilt die songs schrijven waar je zelf van ontroerd raakt, die je te gek vindt, waar je op wil dansen of die je mee wilt zingen. Nu ik langer muziek maak ga ik ook op zoek naar wat mensen meteen pakt en wat het is dat een liedje doet blijven hangen bij mensen. Er is wel muziek die niet veel op de radio wordt gedraaid, complex is en toch heel populair is. Dat is juist wat ik heel interessant vind. Dan zit er iets in dat mensen aanspreekt."
Onsterfelijk
Was het eerste album, met de coördinaten 40 51 10n, 73 56 18w, nog een meer klassiek georiënteerde plaat, met Another Time duikt Femme Vanille nadrukkelijk in de poprichting van artiesten als Feist, Regina Spektor en Florence and the Machine. Ook boort het andere thema's aan. "Het heeft te maken met het verschuiven van interesses. Je maakt dingen mee, hoort nieuwe muziek of zoekt zelf naar andere manier van melodieën brengen. En dus ga je automatisch andere muziek maken. Het geluid is ook toegankelijker. Mede dankzij producer David Hoogerheide (Krach – NS). Het gaat om het kiezen van je eigen pad en het bundelen van krachten met andere mensen die op dat pad komen."
"Ik begon twee jaar geleden aan de plaat, toen was ik boven de 25. Daarvoor voelt bijna iedereen zich onsterfelijk. Ik dacht er tenminste totaal niet over dat ik op een dag dood zou gaan. Of dat je ouder wordt. Op een gegeven moment word je 25 en ga je terugdenken. Over vroeger, over vrienden die je al tien jaar kent en hoe de tijd telkens maar doorgaat. En hoe daar een keer een eind aan komt. Ineens ga je de horizon zien van je eigen tijd op aarde. Er is maar een beperkte tijd. Het gevoel van de plaat heeft veel te maken met dat gevoel van sterfelijkheid. Eén song gaat daar heel letterlijk op in. Daarin speelt de gedachte dat er misschien wel een geneesmiddel op de markt komt waardoor je veel langer leeft. Of onsterfelijk wordt. Als dat mogelijk is, zou je het dan wel willen? De titeltrack, 'Another Time', gaat over een tijdsbubbel. Over het melancholische gevoel waar je vijf jaar geleden was, de mensen waar je toen mee omging. Je kan nooit meer terug. Weer een andere liedje gaat over het rupsje-nooitgenoeg-idee van altijd maar meer willen. Het is een plaat die past bij hoe ik nu in het leven sta."
Ondernemen
Bij de manier waarop Perrier nu in het leven staat hoort nog een leerpunt: het kunnen loslaten. "Ik kan me over heel veel dingen zorgen maken. Je moet je kwetsbaar opstellen, zeker als zangeres, omdat je het gezicht bent van de muziek. Dan koppelen ze de muziek ook aan je persoon. Bij bijna elk ander werk is dat niet zo. Muziek ligt zo dicht op de huid dat het heel persoonlijk is.
En tegelijkertijd ben je ook gewoon een toko aan het draaien en moet je als een ondernemer denken. En dat met kleine budgetten. Die twee dingen samen maken het voor mij soms lastig en stressvol. "
"Er wordt weinig over gepraat, maar ik denk dat iedereen die worsteling wel heeft. Vooral frontmensen. Voor muzikanten is het ook zwaar, maar zij kunnen zich nog achter een instrument verschuilen en bij meerdere bands aanhaken. Een frontman of frontvrouw heeft maar een paar kansen. Lukt het niet, dan is het op een gegeven moment klaar. Dat maakt dat er druk op je staat. Bij anderen lijkt het altijd makkelijker. Je weet niet hoeveel pijn en moeite iemand heeft gehad om een plaat te maken of op het podium te staan." Lachend voegt ze daar aan toe: "Misschien moeten we een praatgroepje beginnen, een muzikantengroepstherapie. Het liefst wil ik dingen van me af laten glijden. Dat is wel een goed voornemen van me, als ik er toch een moet bedenken. Als de release achter de rug is hoop ik dat ik de dingen beter kan loslaten. Artistiek bezig zijn, genieten van alles wat lukt en de balans houden, daar gaat het om. Een connectie maken, het laten voelen, dat is wat ik wil. Om mensen in zo'n tijdsbubbel terecht te laten komen. En voor even weg te laten dromen. Weg van het hier en nu."
http://www.kindamuzik.net/interview/femme-vanille/het-experiment-van-femme-vanille/26496/
Meer Femme Vanille op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/femme-vanille
Deel dit artikel: