Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Den Haag, hartje herfst. In de stad van recht, vrede, veiligheid, kouwe kak en PVV-stemmers zet Dobet Gnahoré met haar band de uitreiking van de Oxfam Novib/PEN Awards voor vervolgde schrijvers luister bij. Echt swingend wil de avond niet worden, maar het optreden in Theater de Regentes vormt een mooie aanleiding om nader kennis te maken met de Ivoriaanse wereldster in wording.
"Ik wilde dansen en zingen op een podium zoals Michael Jackson", bekent ze de middag voor het optreden. "Toen ik klein was luisterde ik naar zijn muziek, deed al zijn passen na. Voor mij was hij dé ideale artiest, want hij presteerde het om tegelijkertijd te dansen en te zingen. Dat is heel moeilijk, daarom was hij ook zo'n groot kunstenaar."
Vorming en ambities
Toch is het vooral de Afrikaanse cultuur die Dobet, geboren in 1982, gevormd heeft. Ze was twaalf toen ze tegen haar vader zei dat ze niet meer naar school wilde en ambities had om, net als hij, artiest te worden. Haar vorming kreeg ze in het in een buitenwijk van Abidjan gevestigde kunstenaarsdorp Ki-Yi, een initiatief van de Kameroense schrijfster/performer Werewere Liking. Hier werden jonge mensen, in lijn met Likings pan-Afrikaanse idealen, met de cultuur van het continent vertrouwd gemaakt.
Dobets vader, meesterpercussionist/zanger Boni Gnahoré, was vanaf het begin betrokken bij dat initiatief, maar had zo zijn bedenkingen bij haar ambities, vertelt ze desgevraagd. "Ik was de oudste dochter van de familie, dus hij wilde, met het oog op de toekomst, dat ik lang met school zou doorgaan. Maar ik heb hem ervan weten te overtuigen dat het voor mij het beste was om te stoppen. En ja, nu is hij trots op me."
Een ander cruciale gebeurtenis in haar leven was de ontmoeting met Colin Laroche de Feline, een jonge Franse gitarist met een passie voor Afrikaanse muziek. In Parijs had hij het nodige opgestoken van Afrikaanse muzikanten, maar hij ging zo halverwege de jaren negentig op zoek naar de bron. Hij belandde in Abidjan, sloot zich aan bij het theaterensemble van Ki-Yi en ontmoette zo Dobet, zijn toekomstige levenspartner. "Hij is heel belangrijk voor me geweest," zegt ze, "want mijn muziekstijl is gebaseerd op de gitaar en op de stem."
Europa en Afrika
Sinds 1999, het jaar dat Ivoorkust het toneel was van een staatsgreep en ook het jaar dat hun eerste kind werd geboren, opereert het stel vanuit Frankrijk. Inmiddels wonen ze in Givet, een plaatsje in een uithoek van het land, vlak tegen de Belgische grens. Dobet zegt zich er prima thuis te voelen. En nee, ze is niet de enige zwarte inwoner van Givet. Daar zijn er bij elkaar zo'n tien van, vertelt ze. "Het is vergelijkbaar met het wonen in Ki-Yi. Ik houd er namelijk niet van om voortdurend in de grote stad te zijn wegens het lawaai, de auto's… Het platteland past goed bij me, dus is het ook goed voor mijn werk, het dansen en het zingen."
"Soms ga ik naar Afrika om op te treden", antwoordt ze op de vraag of ze haar betrokkenheid met de problematiek van het continent niet beter in Afrika zelf kan uitdragen. "Maar ik geloof dat ik vanuit hier ook goed kan zien wat daar aan de hand is. Bovendien kan ik zo het leven in Europa beter vergelijken met het leven bij mij thuis."
Bijkomend probleem is dat de plekken om te spelen in Afrika, en zeker in Ivoorkust, niet erg talrijk zijn. In verschillende landen heeft Dobet opgetreden in een door de Franse overheid gefinancierd Centre Culturel Français. Maar dat van Abidjan was door de instabiele situatie niet langer beschikbaar. Bovendien overheerst in het land de vooral op de dansvloer gerichte coupé-décalé. "In Ivoorkust luistert iedereen daarnaar. Er zijn wel mensen die dat wat wij doen goed vinden, maar dat is maar een klein deel van de bevolking. Wat mensen vooral goed aan ons vinden is, denk ik, het optreden. Maar onze cd's zijn een stuk moeilijker te verkopen dan die met muziek van daar. De meeste mensen vinden ze óf te experimenteel óf te traditioneel."
Rijzende ster
Een tijdje na het interview staat de Ivoriaanse émigré met veel succes in het Palais de la Culture in Abidjan. Plaatselijke media berichten enthousiast over hun onbekende landgenote, die kort daarop ook nog een Grammy Award in de wacht sleept dankzij een duet met de Amerikaanse India.Arie. Een zangeres die ze in eerste instantie helemaal niet kende, vertelt ze, maar die een nummer van haar had gehoord en contact opnam om het te gebruiken voor een bewerking van Sade's 'Pearls'.
Internationaal is haar ster inmiddels dus flink rijzende en velen dichten Dobet een toekomst als Afrikaanse superster toe, in lijn met namen als Miriam Makeba en Angélique Kidjo. "Ik hoop dat ze gelijk hebben. Het zijn vrouwen waar ik zelf veel naar geluisterd heb", zegt ze, om er relativerend aan toe te voegen "Ik ben nu 27 jaar oud en dus net begonnen. Maar natuurlijk beschouw ik het als een compliment en hoop ik dat mensen dat over mij blijven zeggen."
"Voor mij is het belangrijk om de Afrikaanse traditie voort te zetten", antwoordt ze op de vraag of een internationale sterstatus niet het risico met zich meebrengt dat haar muziek verwatert. "Als het me lukt, met behoud van de kwaliteit van de muziek, dan heb ik niets tegen een dergelijke status."
http://www.kindamuzik.net/interview/dobet-gnahore/dobet-gnahor-zet-de-afrikaanse-traditie-voort/20029/
Meer Dobet Gnahoré op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dobet-gnahore
Deel dit artikel: