Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het valt niet mee om een indie-rocker te zijn in Nederland anno 2004. Voor informatie over de juiste muziek ben je op de buitenlandse media aangewezen, de cd-prijzen zijn te hoog en hoewel het concertaanbod in orde is, staat er bij elk optreden wel een malloot in je oor te tetteren over waar later op de avond de drankjes genuttigd gaan worden.
Je bent zo bereid om je paspoort te ruilen voor dat van een ander land. Maar welk? Het is overal pappen en nat houden. Toch lijkt Canada met zijn mooie natuur, vriendelijke mensen en doeltreffende sociale wetgeving het beloofde land te zijn. En niet alleen voor Michael Moore. Want de muziekscene van Toronto doet de indie-fanaat kwijlen.
Zoals Hollywood sinds enkele jaren vaak naar de oostelijk gelegen stad trekt om daar, uit financiële en visuele overwegingen, films op te nemen, trekken ook muzikanten met veel enthousiasme naar Toronto. De labels schieten er als paddestoelen uit de grond, op elke straathoek kun je optreden en bands steunen elkaar in woord en daad. En wat voor een bands. Een willekeurige greep in het aanbod doet The Hidden Cameras, Controller.Controller, The Constantines en Uncut naar boven komen. Maar natuurlijk is daar ook Broken Social Scene (BSS).
Collectief
Dit collectief vormt het muzikale uithangbord van de stad, terwijl het zelf ook juist de stad muzikaal weergeeft. Toronto kun je zien als de hectiek van New York gecombineerd met de vrijheden van San Fransisco. Zo klinkt ook BSS: een mix tussen de noise van Sonic Youth en de lieflijkheid van de hippiebands uit de jaren zestig.
De leidersrol van BSS in de lokale muziekscene heeft te maken met de bezetting. Die is er namelijk niet. Het is een komen en gaan van mensen die even iets inspelen en weer verder gaan met hun eigen projecten. Zo lijkt het erop dat heel muziek makend Toronto betrokken is bij het collectief. Toch heeft het sinds zijn ontstaan in 2000 een vaste kern van zes man weten te vinden, waar natuurlijk de twee oprichters Kevin Drew en Brendan Canning ook toe behoren. Die laatste zal Rotown ’s avonds betoveren met zijn melodische baslijnen, maar niet eer hij het een en ander vertelt over dit ongewone gezelschap. Lopend door Rotterdam steekt hij meteen een blowtje op. Hij voelt zich blijkbaar al aardig thuis in Nederland. “In Toronto is het ’s avonds als het rustig is ook geen probleem om op straat te roken. In België en Zwitserland doen ze er ook niet zo moeilijk over, hoorde ik.”
Pitchforkmedia
Kevin en Brendan hadden voor BSS al een rijk, maar weinig succesvol muziekleven erop zitten. Op beider cv’s komen we onder meer de namen Do Make Say Think en A Silver Mt. Zion tegen. Sinds kort maakt Canning ook deel uit van Valley of the Giants. De twee besloten destijds onder de naam BSS samen iets te gaan doen. Dat resulteerde in Feel Good Lost. Een typische homerecording-plaat die weinig bijzonders aan is, maar waar al wel de schone instrumentale stukken op te horen zijn die de opvolger zo speciaal maakt. Voor die tweede plaat, You Forgot It in People, nodigden ze hun vriendengroep uit om mee te spelen in de studio van producer David Newfeld. Dit leidde in 2002 tot een prachtig rockalbum, waarop BSS het avontuur durfde op te zoeken zonder moeilijk te doen en waarop het altijd pop wilde blijven maken. Ingenieuze structuren worden dankzij sterke melodieën begrijpbaar en gitaarerupties worden dragelijk gemaakt door de groovende bas en drums. Voeg daarbij de creatieve arrangementen, een der mooiste liedjes van de laatste jaren (‘Anthems for a Seventeen Year Old Girl’) en Kevins prettige stem en een meesterwerk is een feit.
Toch hoorden weinig mensen ervan, omdat het door hun vriend Jeffrey Remedios opgezette label Arts & Crafts niet het geld bezat om aan enige publiciteit te doen. Wel kon er nog een promo richting de burelen van de muzieksite Pitchforkmedia vanaf. Deze bombardeerde You Forgot It in People tot zo’n beetje dé plaat van de jaren ’00. Hierna begon het balletje te rollen en zo zit Brendan nu aan de Westersingel om wat nog van zijn joint rest aan een zwerver te geven. “Here ya go buddy… Ja, die recensie was voor ons het keerpunt. Het meest belangrijke stukje pers dat we ooit hebben gehad. We hadden nog nooit van Pitchfork gehoord en dus ook geen besef van de invloed ervan. Maar toen begon het te lopen en konden we spelen op het festival South By West in 2003; een andere mijlpaal in ons bestaan.”
Zo werd een Amerikaanse distributiedeal verkregen en kon BSS op tournee door dat land. Een tour waar per avond de podiumbezetting weer anders was. “Een geweldige tijd. Onze labelgenoten Metric en Stars deden vaak de voorprogramma’s en die konden erna dan fijn met ons meespelen. Op een gegeven moment stonden we met z’n vijftienen op het podium! We proberen ook altijd familie mee te nemen, want het bandleven kan je familie echt kapot maken. Hier doen we het met zeven man en zijn alleen de vrouwen van Kevin en Charles Spearin meegekomen.”
Labels
Dit is de eerste keer dat ze het vasteland van Europa aandoen, na de zomer van 2003 in Engeland te hebben gezeten. Een periode waar Brendan met weinig plezier aan terugdenkt. “Dat was verspilde tijd. We hebben daar natuurlijk ook veel lol gehad, maar het was verre van productief in wat we wilden bereiken. Slecht georganiseerd ook. Speelden we bij mensen in de huiskamer of ergens in een veredelde voetbalkantine.”
Die tour had hun Engelse label, Mercury, opgezet. Heeft Kevin dus gelijk gekregen toen hij na het tekenen zei dat deze deal BSS zou kunnen vernietigen? Brendan lacht. “Hij heeft de neiging om wat dramatisch te zijn, maar dat is ook Kevins charme. Ik heb wat meer ervaring met labels en dit is gewoon hoe het er meestal aan toe gaat. Ze zeggen dat ze je band geweldig vinden, je ontmoet er leuke mensen, je krijgt cocaïne en ze geven feestjes. Dan realiseer je je dat dit maar voor even leuk is en dat er ook gewerkt moet worden en dat blijft dan uit. Er was in Engeland totaal niks geregeld voor ons. We hopen nu dan maar dat de NME ons oppikt, want een plan B hebben we niet.”
BSS is er nu dan ook extra op gebrand om het in de rest van Europa goed te doen, maar ook hier gaat het niet van een leien dakje. De Nederlandse distributeur zag pas een week voordat de drie concerten in den lande zouden plaatsvinden kans om de cd in de winkels te krijgen. Iets wat dan ook tot tegenvallende bezoekersaantallen leidde. “We houden vertrouwen”, zegt Brendan op politieke wijze zonder een sarcastische oogopslag van onder zijn bril door te kunnen laten ontglippen.
Erkenning
Toch zal hij dat vertrouwen wel behouden. Ondanks het gebrek aan steun van platenmaatschappijen doet de mond-op-mondreclame haar werk. Vijfenzeventigduizend stuks zijn er in Noord-Amerika van You forgot It in People verkocht en BSS ontving zelfs een heuse Juno voor beste alternatieve album. Het Canadese equivalent voor de Grammy Award werd met veel meligheid ontvangen. “Het stelt niet zoveel voor hoor. Jeffrey had ons ervoor aangemeld en gek genoeg werden we genomineerd samen met onder meer Hot Hot Heat en Buck 65. Onze categorie werd niet op tv uitgezonden, net als die van het beste kinderliedje. Maar dat beeldje hebben we!”
Ook de reclamejongens weten het collectief nu te vinden, maar Kevin en Brendan zijn er tot op heden nog niet van gediend. “Het geld is wel heel aanlokkelijk. Hummer (fabrikant van terreinwagens – red.) heeft het laatste aanbod gedaan. We willen best muziek voor een commercial maken, maar niet de nummers van dit album ervoor uitlenen. Toen we ze aan het maken waren, dachten we al dat onze muziek er zeer geschikt voor was. Nu hoor je ook The Flaming Lips en Kruder & Dorfmeister voorbij komen, dus waarom wij niet?”
Muziekleven
De instrumentale passages zijn inderdaad uitermate geschikt voor een of ander promofilmpje. Maar wat iedereen natuurlijk wil weten is hoe die nummers met zoveel muzikanten ontstaan. “We staan gewoon te jammen. De een komt met een riff aanzetten en daar borduren we op voort. Veel stukken worden ook bij en aan elkaar geplakt. Kevin en ik hebben wel een vetorecht, maar dat hebben we nooit hoeven te gebruiken. Als je iets een tijdje speelt weet je wel of iets blijvend is of niet.”
Staan de overblijfselen nu op de B-kantenverzamelaar Bee Hives? “Een paar wel, maar het meeste van wat we niet gebruiken, krijgt ook echt niemand te horen. Zelfs de andere leden niet. Bee Hives is een leuk tussendoortje tot de volgende plaat en handig om alle lofuitingen over ons wat in te dammen haha.” Hoe staat het met het nieuwe album? “We willen na Lolapalooza weer met David de studio in gaan (omdat dat festival inmiddels is afgelast, is BSS nu al aan het opnemen – AV) en dan proberen om het begin 2005 uit te brengen. Hoewel we ons altijd erg bewust zijn van wat we doen, is het idee dat iedereen nu ook naar ons gaat luisteren erg opwindend en stimulerend.”
Brendan is nu al zo’n dertien jaar actief met muziek bezig. Ooit overwogen om ermee te stoppen? “Eén keer, zo’n drie jaar geleden, heb ik er echt mee willen stoppen en dat was toen ik draaitafels kocht. Ik was een beetje uitgeblust en moest iets totaal anders doen. Ik ging toen draaien, maar keerde toch al snel weer terug naar het bandleven. Met het draaien gaat het ook sinds vorig jaar pas echt goed. Zoveel mensen doen het, dat het moeilijk is om er tussen te komen. Hoewel het ook hielp dat mensen me toen gingen kennen van de band en ze daarom met me om wilden gaan.”
Toronto
In een stad die net zoveel muzikanten kent als Rotterdam asociale Marokkanen, moet BSS door zijn opendeurbeleid een aantrekkelijke sollicitatiebalie zijn. “Nou, het is natuurlijk niet zo dat iedereen maar even mee kan doen. Het zijn meestal wel vrienden van ons. Maar de BSS-gemeenschap, om het zo maar te noemen, is behoorlijk groot. Toch wel zo’n honderd mensen die met elkaar in contact staan. Als iedereen je de leidersrol toeschrijft begin je er ook een beetje in te geloven. Maar Toronto heeft zoveel goede artiesten die makkelijk op zichzelf kunnen staan. Het is een heel creatieve stad en ons label speelt daarin ook een rol. We doen ook aan film en fotografie en organiseren tentoonstellingen. Dit klimaat waarbij je van alles kan doen trekt veel mensen aan.”
Hoe staat het eigenlijk met Stars; die geweldige andere band van Arts & Crafts? “Die gaan of zitten nu in de studio met Tony Hoffer. Dat is de gast die Midnite Vultures van Beck en 10,000Hz Legend van Air heeft geproduceerd. Ze weten dat ze iets moeten maken dat heel erg pop is. Hun hooks zijn zo sterk. Op Heart staan vier ongelofelijke pophits en voor de rest goede nummers.” Toch apart dat BSS alle aandacht krijgt terwijl Stars een meer toegankelijke sound heeft. “Ja, maar wij klinken ook meer als Amerikaanse indie-rock en uit die hoek komt ook onze populariteit, terwijl zij tussen pop en alternatief vallen. Daarbij zit er natuurlijk ook een verhaal achter ons met de bezetting en de Pitchfork-recensie. Maar ze komen er wel hoor. Het is ons ook gelukt!”
Bee Hives wordt 16 augustus uitgebracht door Arts & Crafts / Konkurrent.
» lees hier de recensie van You Forgot It in People.
http://www.kindamuzik.net/interview/broken-social-scene/broken-social-scene-zet-toronto-op-de-kaart/6906/
Meer Broken Social Scene op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/broken-social-scene
Deel dit artikel: