Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De wedstrijd
"Ik had eigenlijk nooit eerder gedacht aan De Beste Singer-Songwriter van Nederland mee te doen, maar van veel mensen in mijn omgeving wist ik dat ze zich inschreven. Dus dacht ik: waarom niet? Ik had al een ep gemaakt die in kleine oplage wel wat verkocht. Er was een klein zwart gat buiten school, dus ik zocht naar wat invulling. Zo is de trein gaan rollen."
"Als ik het gevoel had absoluut geen kans te hebben, had ik me niet ingeschreven. Een artiest als Douwe Bob heb ik gevolgd bij de jaargang die hij won. Hem bewonder ik voor zijn blik op de muziek. Meedoen kon me de juiste aandacht, en het juiste soort mensen dat ernaar kijkt om mijn muziek naar buiten te brengen bieden. Mijn muziek is niet commercieel, het is heel persoonlijk en af en toe behoorlijk dramatisch. Wat voor mij de kracht van muziek is, is dat je je ermee kunt identificeren. Omdat ik altijd over mijn eigen ervaringen heb geschreven, denk ik dat het zo specifiek is dat mensen zich niet altijd daarmee hebben kunnen identificeren."
"Door het half jaar van coaching en samenwerken met al die mensen ben ik beter geworden. Ik schrijf anders, meer gericht op mijn band. Dat evolueert telkens. Zowel Shirma Rouse als Typhoon zei me dat de kern van een nummer wel duidelijk moet zijn. Ik verstopte die onder metaforen, in mooi verpakte woorden. En dat terwijl de belangrijkste boodschap helder moet zijn vanaf het eerste moment dat je ernaar luistert. De kern zoeken, dat heb ik echt geleerd. Woordhiërarchie noemde Shirma dat."
De grens
"Het feit dat ze mij hebben gekozen als winnaar toont wel dat het om de muziek draait. Of ik nou een Nederlander, Belg, Duitser of een Soedanees ben, ik maak me er niet druk om. Nu woon ik vier jaar in Nederland. de landsgrens ligt hier letterlijk een uur vandaan. De Benelux is toch bijna één land. Als je in Wallonië meedoet als Vlaming, dan is dat nog lastiger. Daar heb je een taalbarrière en gescheiden televisie- en radiozenders. De grens tussen Nederland en België zie ik niet als een taalgrens."
"Wat ik merk is dat Belgische acts het over het algemeen beter doen in Nederland dan Nederlandse acts in België. Dat is vreemd, als je kijkt hoe bijvoorbeeld Kensington hier gaat. Maar tegelijkertijd is Nederhop en Nederlandstalige muziek wel iets dat het heel goed doet in België. Kijk naar De Jeugd van Tegenwoordig of Gers Pardoel. En ook Maaike Ouboter doet het nog steeds goed. Misschien moet ik Nederlands gaan zingen. Maar het is objectief bepaald dat ik beter zing in het Engels. Mijn Vlaams is niet mooi genoeg. Ik kan dat niet zingen zonder dat ik vind dat het gek klinkt."
De hoogtepunten
"Mijn hoogtepunt was de aflevering dat ik 'That's Life' voor het eerst zong. Daarnaast was Sziget echt krankzinnig. Daar ben ik samen met mijn huisgenote, die ook mijn achtergrondzang doet, voor naar Boedapest gegaan. Eerst hebben we daar een tripje gedaan, met een dag Sziget erbij. Alles liep in het honderd, maar het was fantastisch om daar te spelen."
"Festival The Brave in Amsterdam was ook heel erg tof, vooral omdat we daar opeens merkten dat er zoveel mensen waren die onze liedjes kenden. Die tent zat stampvol. Dat was de eerste keer dat ik merkte dat mensen echt willen horen wat ik maak. Maar om te zien dat er een volledige festivaltent vol kan staan en dat er tien mensen op de eerste rij alle nummers meezingen, dat is de mooiste bevestiging die je kan krijgen."
De droom
"De popmuziek is één grote worsteling. Je moet top zijn om je geld ermee te gaan verdienen. Nu sta ik op het kruispunt of ik het wel of niet kan. Af en toe word je met de neus op de feiten gedrukt. Als het zou lukken dan zou dat mooi zijn. Ik ga sowieso door tot ik dertig ben. Anders word ik echt een arme straatmuzikant. Ik heb nu de drive. Dit moet ik doen, ik wil niks anders."
"Mijn ultieme droom, dat zeg ik in elk interview, is Carnegie Hall spelen. Daarmee daag ik mezelf uit. Ik wil sowieso hoger, beter, groter dan nu. Wel heb ik beloofd aan mijn manager dat ik als ik ooit in Carnegie Hall ga spelen, het laat tatoeëren op mijn rug. Het is een symbolische plek. Als ik daar wil geraken, dan moet ik zo steengoed worden. Alles wat ik in me heb, technisch, theoretisch en gevoelsmatig, dat moet eruit gaan komen. Ik hoop dat ik over tien of vijftien jaar precies dat kan schrijven wat ik zelf wil. Ook al is dat dan niet direct wat mensen verwachten van mij."
"Neem Coldplay, die gaan nu minder en minder commercieel. Of kijk naar Amatorski. Dat was een buitenbeentje in België, maar een bonustrack van hen sloeg heel hard aan. Daardoor kunnen ze nu wel hun goesting doen. Zo raakt de muziek wel bij het publiek. Dat wil ik ook kunnen doen. De ingangen zijn overal, maar je moet ze wel weten te vinden. Meestal gaat het om timing en om geluk. Zolang ik erop blijf vertrouwen dat mijn muziek goed genoeg is en ik zelf alles doe om het artistiek zo hoog mogelijk te krijgen, geloof ik wel dat er ooit een ingang voor mij zal zijn."
De plannen
"Op zich is de aandacht een maand na De Beste Singer-Songwriter ook weer zo goed als weg. Er moet nu iets gebeuren. Toen we kort na de wedstrijd 'That's Life' pitchten aan 3FM draaiden ze het niet (inmiddels is begin december 'That's Life' als eerste single in première gegaan bij Giel Beelen op 3FM, NS). Dat bewijst nog maar eens dat we echt weer op eigen benen staan nu. Dat is ook logisch. Ik moet het nu toch zelf doen, zowel in Nederland als in België."
"Dat Maaike Ouboter na het programma lang wachtte met de plaat uitbrengen snap ik zeker. Maar mijn plaat ligt nu al zo goed als klaar. Het is wachten op de juiste timing, de juiste mensen. Voordat je het naar buiten brengt moet je de aandacht recreëren die je bij het programma had. Je krijgt maar één kans voor je debuut. Ik denk dat ik iets minder druk heb dan zij. Zij scoorde bij het eerste moment een hit. De aandacht was er sowieso en ze heeft veel shows gespeeld in België en Nederland. Dat heeft haar tijd gegeven. Die ingang had ik niet."
"Nu werken we hard aan de plaat. Die wordt meer bandgericht, maar daarmee niet minder autobiografisch. Ik heb eerst vijftig nummers geschreven en daarna kies ik welke vijftien nummers één geheel vormen en een verhaal vertellen. Die nummers moeten een klik hebben. De titel is wel al bekend: Residue and Lover's Dust, de laatste regel van 'Recoil'. Met dat nummer is mijn nieuwe manier van leven en van schrijven echt begonnen, dus die komt ook op de plaat."
"De beste ideeën heb ik als ik wakker word, tussen wakker zijn en in slaap vallen of in de douche. Als het water op je neerdaalt schakel je uit. Dat zijn inspiratiemomenten. Maar ik ontdek het meeste door erover te babbelen met mensen. De beste spiegels zijn mijn goede vrienden, ook artistiek gezien. Hoe meer ik babbel, hoe meer ik weet waar ik naartoe wil. Ik heb het gevoel dat ik nog niet alle mogelijkheden heb uitgeput in mijn gedachten. En ik ben, zoals in het programma wel regelmatig terugkwam, echt een perfectionist. In mijn hoofd moet het allemaal kloppen. Hoe dan ook ben ik me kapot aan het werken om alle dingen die artistiek bij mij liggen te perfectioneren."
http://www.kindamuzik.net/interview/anna-rune/anna-rune-de-kern-gevonden/26422/
Meer Anna Rune op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/anna-rune
Deel dit artikel: