Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
AIR
'Sexy jongen', schalde er enkele jaren geleden uit de boxen. Moon Safari, het debuut van het Franse duo, was een wereldwijd succes. Het hippe dancepubliek viel voor de Parijsenaren maar ook gitaarliefhebbers gingen voor de bijl. En hun pappies en mammies. De lieflijke huiskamerpop vond zijn weg naar vele verschillende livings. Air is inmiddels toe aan het derde album, dat op deze site als volgt beoordeeld werd: "Air is er dus alweer in geslaagd om hun auditieve gave voor transcendente geluiden en minuscule details te genereren in een unieke sound, en leveren met Talkie Walkie een waarachtig mooie plaat af, meteen dé perfecte consensus tussen Moon Safari en 10.000 Hz Legend." Op Benicàssim is het aan de heren om dat huiskamergevoel over te brengen op tienduizenden toehoorders.
» // recensie Talkie Walkie
» // website
ELLEN ALLIEN
Ellen Allien, baas van het Berlijnse label BPitchControl, heeft gouden handjes waarmee ze zelfs de meest oubollige song nog verandert in een ware dansvloerbom. Vanuit de volgens sommigen hipste stad op aarde stuurt ze de ene na de andere smakelijke electrotrack de wereld in, met als voorlopige hoogtepunten haar albums Stadtkind en Berlinette en de mixplaat weiss.mix. Dit jaar kwamen haar remixen verzameld uit op de Remix Collection. Haar stijl is als een kind dat je met grote lieve ogen aankijkt terwijl ze achter haar rug allerlei streken loopt uit te halen: veel experiment, maar met een hoge dans- en aaibaarheidsfactor.
» // recensie Remix Collection
» // recensie Berlinette
» // website
BELLE & SEBASTIAN
Over sexy jongens gesproken. Stuart Murdoch, het brein en zanger van de Schotse band, ziet eruit als een koorknaap maar zingt ondertussen over onzedige handelingen en onkuise gedachten. "Dream two you couldn't see her face but you saw everything else/Dream two easily beats loving yourself." De als obscuur bandje begonnen Glaswegians zijn nu de lievelingen van de alternatieve pop en kunnen nu zelfs een potje breken op radio 1. Hun laatste album is dan ook regelrecht succes, mede te danken aan de productie van Trevor 'Frankie Goes To Hollywood & t.A.T.u.' Horn. Er is op dit moment ook maar één band die dit zó goed kan. Perfect van begin tot het einde. "Het mysterie dat Belle & Sebastian heet, wordt dan misschien wel langzaam ontrafeld; de muziek blijft altijd staan. Met albums als Dear Catastrophe Waitress verdienen ze het eeuwige leven, zolang ze maar dit soort muziek blijven maken." Een aanrader van KindaMuzik dus.
» // recensie Fans Only
» // recensie Dear Catastrophy Waitress
» // website
BLACKSTROBE
Arnaud Rebotini en Ivan Smagghe vormen samen Blackstrobe, een typisch geval van twee totaal verschillende mensen die elkaar volledig aanvullen. Rebotini is de serieuze en gerespecteerde producer, gefascineerd door klassieke muziek en Cabaret Voltaire, die het liefst in de studio zit, Smagghe blaast de daken van de Parijse nachtclubs met zijn smerige disco tunes. Ivan Smagghe geeft op de dit jaar verschenen mixplaat Death Disco een uitstekend voorbeeld van de Blackstrobe-sound, die je verder kunt horen op de singles 'Paris Acid City', 'Innerstrings' en 'Me and Madonna'.
» // recensie Death Disco
» // website
STEVE BUG
De Duitser Stefan Brügesch alias Steve Bug is de oprichter van Poker Flat Recordings. Vroeg in de jaren '90 begon hij met draaien en al ras was hij een van de meestgevraagde dj's van de internationale house-scene. Op labels als Superstition, Raw Elements, Stickman Cocoon en het ook door hemzelf opgerichte Dessous heeft hij een lange reeks singles, albums, remixen en mixalbums uitgebracht. Zijn stijl is minimaal en diep, maar hij kan ook behoorlijk fel van leer trekken.
» // website
CLEM SNIDE
KindaMuzik mag Clem Snide. Je kan er niet goed je vinger op leggen - wat doet de band nou? Country met de onderhuidse spanning van Sonic Youth? ... "de academische discussie vooraf over de koers van deze als New Yorkse kantoorklerks geklede twangers met indie-verleden bleek volslagen absurd. Eef en zijn Snides kwamen ons vermaken en daarvoor werden alle successen uit het oude repertoire ingezet. 'Ice Cube', 'Long Lost Twin', African Friend', 'I Love the Unknown' … enfin u kent ze allemaal (of u koopt uzelf binnenkort The Ghost of Fashion en Your Favorite Music)." Eef Barzelay startte de band al in 1991 en maakt na meer dan tien jaar nog steeds intelligente countryrock met een toef pop en folk. Zien dus.
» // recensie A Beautiful EP
» // live-recensie
» // website
COLDER
Colder is het project van de Fransman Marc Nguyen Tan, en in 2003 kwam vanuit het niets zijn debuutalbum Again uit op Trevor Jacksons Output Recordings. Met een flink door de tachtigerjarenmangel gehaalde mix van reggae, witte funk, electro, dub, pop en rock lijkt de plaat een soundtrack voor een nachtelijk tochtje langs de boulevard der gebroken dromen van een willekeurige grote stad, waarbij sex hand in hand gaat met eenzaamheid, elegantie met verval en liefde met vertwijfeling. Joy Division is een veelgehoorde vergelijking, maar ook A Certain Ratio en On-U Sound komen naar boven borrelen. Zó retro, zó nu.
» // recensie Again
» // website
FELIX DA HOUSECAT
Al vijftien jaar draait de man uit Chicago de wereld over: Felix Stalling, Jr., alias Felix Da Housecat. Niet tevreden met zijn rol als goeroe van de house experimenteert hij er lustig op los, en belandde met zijn neus in de electrocla$h-boter met zijn single 'Silver Screen Shower Scene', die gezongen werd door Miss Kittin en nu, drie jaar na dato, voor hippe drankreclames gebruikt wordt. Zijn disco-electro doorspekt hij tegenwoordig met vette gitaarriffs en een toefje pop, zoals te horen is op zijn dit jaar verschenen album Devin Dazzle and the Neon Fever, waarop o.a. James Murphy van LCD Soundsystem meezingt.
» // recensie Devin Dazzle and the Neon Fever
» // website
FRANZ FERDINAND
Als je Franz Ferdinand niet kent ben je gek. "Wat," zegt u? Ja, precies wat U las. De Schotse band heeft in no time het westelijk halfrond voor zich gewonnen. De hoekige pop van Franz Ferdinand doet in alles denken aan Gang Of Four en Talking Heads maar dat kan ons gestolen worden. 'Take Me Out' en 'Matinee' zijn liedjes waarbij een keer draaien niet genoeg is. "Als een taxichauffeur me zou vragen 'wat voor muziek maken jullie?' zou ik 'eccentric arty new wave' niet over m'n lippen krijgen." De jongens gieren het uit. Alex: "Ik zou zeggen: we zijn een popband." Dat klopt maar dan toch een beetje excentriek en kunstzinnig. Popmuziek die ertoe doet.
» // recensie Franz Ferdinand
» // live-recensie
» // website
SASCHA FUNKE
Veertien jaar nadat hij zijn eerste Underground Resistance-plaat kocht is Sascha Funke een gearriveerd man in de technowereld. Op het Duitse label Kompakt brengt hij diepe, licht-experimentele platen uit, terwijl Ellen Alliens BPitch Control zijn thuisbasis is als het gaat om de meer electropoppy kanten van zijn werk. Op dat label verscheen vorig jaar zijn eerste langspeler, Bravo, door Theo Ploeg op deze site "een mooi afgewerkt geheel met een heel eigen sound en genoeg sterke nummers om te kunnen spreken van een geslaagd debuutalbum" genoemd.
» // recensie Bravo
» // website
GIRLS IN HAWAII
Gek genoeg vinden Vlaamse bands altijd snel hun weg naar Nederland maar van Waalse bands horen we niet vaak. Daar is verandering in gekomen met recentelijk Ghinzu maar ook Girls In Hawaii. Niet gek eigenlijk: "Twaalf ragfijne popsongs die qua inventiviteit en oog voor detail nog het meest in de buurt komen van de pretentieloze pracht uit het wonderbaarlijke universum van Grandaddy (…). De Atlantische Oceaan kan evenmin verhinderen dat de hardnekkige westenwind nog meer Amerikaanse invloeden laat aanmeren op het Europese continent." En ook live imponeert de band: "Girls In Hawaii bracht een overtuigend klinkende set en bewees hun plaats op Werchter te verdienen." Ho, ho, ho, wacht even! Op Benicàssim!
» // recensie Found in the Ground
» // live-recensie
» // website
Richie Hawtin
Richie Hawtin, Canadees 303-nerd te Detroit. Hij wordt in één adem genoemd met grootheden als Kenny Larkin, Stacey Pullen, Eddie Fowlkes en Derrick May en is als Plastikman, F.U.S.E. en onder zijn eigen naam een van de invloedrijkste techno-DJ's ooit. Al sinds 1987 brengt hij de hoofden en benen van de dansers op hol vanachter de draaitafels, terwijl ook zijn releases op o.a. Plus 8 en NovaMute iedere keer weer voor juichende reacties zorgen. Vandaag de dag gaan zijn DJ-sets dieper dan ooit maar is hij tegelijkertijd getranfromeerd tot een party animal eerste klas. Samen met Ricardo Villalobos gaat hij die boude bewering bewijzen in Benicàssim.
» // website
Trevor Jackson
Nadat Trevor Jackson een paar jaar verantwoordelijk was geweest voor de hoezen van de labels Champion Records en 4th&Broadway begon hij begin jaren negentig muziek te maken op een Commodore 64 en een 4-track recorder. De hiphop-act The Brotherhood kwam voort uit zijn brein en hij begon het label Bite It!, dat de aandacht trok van major labels en hem een hoop remixwerk oplevert, dat hij deed onder de naam The Underdog (Massive Attack, U2, Peshay, UNKLE). In 1996 richtte hij Output op, waarop bands als Fridge en Four Tet hun eerste releases uitbrachten. Inmiddels is het label hipper dan hip, met mensen als Blackstrobe, Colder, LCD Soundsystem en natuurlijk zijn eigen Playgroup in de stal.
» // website
KRAFTWERK
Tja, wat valt er nu nog te zeggen over Kraftwerk wat niet al door duizenden anderen gezegd is? "Pioniers", "legendarisch", het zijn adjectieven die te vaak gebruikt worden, maar in het geval van Kraftwerk blijken de vlaggetjes toch te klein om de lading te kunnen dekken. Laten we wat bochten afsnijden en een lang verhaal kort maken: zonder Kraftwerk geen Juan Atkins, zonder Juan Atkins geen techno, en zeg nou zelf, wat zou deze wereld nu zijn zonder techno en haar derivaten? Op Tour de France Soundtracks (2003) wordt hun geluid (uit midden jaren zeventig, ja?) ge-update naar nu, toegegeven, met wisselend succes, maar één ding wordt daar volgens onz' Omar Muñoz-Cremers wel te enen male duidelijk: "Kraftwerk meet je niet af aan zijn tijdgenoten, zij zijn altijd een wereld op zich geweest waar eigen gecreëerde wetten gelden."
» // recensie Tour de France Soundtracks
» // website
Lali Puna
"Lali Puna is één van de vele bewijzen dat de grenzen tussen rock en electronica aan het vervagen zijn. Op de nieuwe plaat van de Duitse band verdwijnt de electronica naar de achtergrond en spelen gitaren en de zang van Valérie Trebeljahr een hoofdrol." Aldus Koen Mariën elders op de site. Het Duitse viertal werd na het debuut Tridecoder en opvolger Scary World Theory gebombardeerd tot een van de boegbeelden van Duitse leftfield electronica, maar op Faking the Books (2004) wordt het roer richting indiepop omgegooid, waardoor het geluid dichter bij "moederband" The Notwist is komen te liggen.
» // recensie Faking the Books
» // website
LCD Soundsystem
DFA Records zette zich in 2002 in één klap op de kaart met de geweldige single 'Losing My Edge' van LCD Soundsystem, de band van labeloprichter James Murphy. Met de monotoon gezongen ironische tekst, het rammelende live-instrumentarium en de algehele post-punkgeluid mag het raadselachtig genoemd worden dat de band in één adem genoemd werd met de hele electroclash-scene, maar zo gaat dat blijkbaar als je uit New York komt en rondhangt in de hippe tenten van Williamsburg. Het zal ook geholpen hebben dat DJ's als Tiga en Hell het nummer steevast draaiden tijdens hun trashy electrosets, wat overigens ook geldt voor opvolgers 'Give It Up' en het sublieme 'Yeah'. Live vliegen de vonken eraf bij LCD, maar ook als DJ's laten Murphy & co. zich niet onbetuigd met een eclectische mengelmoes waarin evenveel plaats is ingeruimd voor disco en electro als voor punk en alles wat daartussen zit.
» // website
Luciano
Lucien Nicolet is verantwoordelijk voor wat nu al een van de beste platen van 2004 genoemd wordt: Blind Behaviour. Onder de naam Lucien-N-Luciano heeft de Zwitserse Chileen een fantastisch album uitgebracht dat dub koppelt aan techno, house, pop en schurende clicks'n'cuts, die diep gaat als de eerste de beste Detroit-plaat en zoet sprankelt als een glaasje vodka-Red Bull. Ook als DJ staat hij al 11 van zijn 26 jaren internationaal zijn mannetje, regelmatig werkend met mensen als Señor Coconut en de eveneens Chileense Ricardo Villalobos. Onder de naam Monne Automne maakt hij samen met vriendjes Pier Bucci en Argenis Brito sprookjesachtige, diepe techno.
» // recensie Blind Behaviour
» // recensie Introducing Light & Sound (Monne Automne)
» // website
Märtini Brös
Berlijners DJ Clé en Mike Vamp vormen sinds 1998 Märtini Brös. In 2002 kwam hun debuutalbum Pläy uit op Turbo/Pokerflat en dit jaar zag de tweede langspeler van deze vaandeldragers van de Duitse elektronische muziek het licht: Love the Machines. Een plaat vol aanstekelijke disco-electropopliedjes waarop het goed dansen is voor zowel hippe scholieren als stuivertjes zoekende new wavers. hun live act is even befaamd als hilarisch, met een perfecte parodie op de doorsnee rock star, inclusief scheurende gitaren.
» // recensie Love the Machines
» // website
MIGALA
En ineens was Migala daar. Enkele jaren geleden verscheen het wonderschone Arde. De band schaarde zich zonder moeite naast The Tindersticks. Zwaarmoedige maar inventieve muziek die bij elke luisterbeurt weer iets nieuws prijsgaf. "Niets van dat alles is echter terug te vinden op het pas verschenen La Increíble Aventura, waarop Migala volop aan het experimenteren gaat, obsessief nieuwe horizonten exploreert", en "Migala is nu eenmaal een band die de berekende risico's niet uit de weg gaat. Zolang daar echter pareltjes La Increíble Aventura uit voortvloeien, hebben wij niet de minste bezwaren." De Spaanse band die in het buitenland ook een flinke schare fans heeft speelt nu een thuiswedstrijd. Dat moet je meemaken.
» // recensie La Increíble Aventura
» // website
PRIMAL SCREAM
"Het is 1991 als Primal Scream Screamadelica uitbrengt. De eclectische mix van rock, soul en dance levert een onweerstaanbare plaat op die nog steeds staat als een huis. (…) De collaboratie met de house producent Andy Weatherall brengt de Schotten op alle fronten een succes. De verzameling liedjes blijkt grensverleggend en aangezwengeld door de dansbare single 'Loaded' wordt het ook een commerciële klapper. 'Loaded' betekent een omslag in carrière van Primal Scream. De band maakt eerder twee albums vol sixtiespop maar rekent in 1991 rücksichtslos af met dat verleden door te flirten met de muziek van de toekomst." En dat doet de band nog steeds. Door de jaren heen wordt de band ongrijpbaarder door invloeden toe te laten uit hiphop, rock, dub en dance. Een band door alle genres heen met een rock-'n-rollattitude van hier tot Benicàssim.
» // recensie Dirty Hits
» // website
SCISSOR SISTERS
"Hello, hello / is there anybody out there? / Just nod if you can hear me". Nod? Knikken? Juichen zullen we, schreeuwen! Scissor Sisters zijn het helemaal, theatrale glampop gemixt met dansbare beats en catchy teksten. De singles hebben we allemaal wel voorbij zien komen op de clipkanalen, de ultieme hipsters hebben het gehele album reeds in huis. Op Benicàssim staan Scissor Sisters voor één ding: Feestje! Feestje! Feestje! Sorry, toch drie.
» // website
THE SHINS
Tja, was jij er drie jaar geleden al bij? Oh, Inverted World vond z'n weg naar een groep popliefhebbers maar het was het onlangs verschenen Chutes Too Narrow dat voor de doorbraak zorgde. Hoe dan ook, The Shins zijn van een speciaal kaliber - wees blij dat je erbij bent. "Zij behoren tot die zeldzame bands die je maar eens in een decennium tegenkomt. Al de jaren die je geleefd hebt en alle cd's die je gekocht hebt waren er alleen maar om je klaar te stomen voor The Shins. Zij zullen een hoeksteen in je leven worden bij wie je altijd terug zult keren." Zanger James Mercer in gesprek met KindaMuzik: "Ik ben inmiddels 33 en had eigenlijk wel verwacht dat ik nu wat dichter bij een soort levensfilosofie zou zijn die me door het leven gidst. Maar hij blijft gewoon weg!" Dit hoofdthema leverde een fantastische plaat op waarvan velen wild zijn. "Het zou me sterk verbazen als The Shins niet op festivalpodia terug te vinden is deze zomer," schreef KindaMuzik. Ahum, U kunt op Benicàssim terecht.
» // recensie Chutes Too Narrow
» // live-recensie
» // website
SNOW PATROL
Veel indierock op Benicàssim. Veel Schotse indierock op Benicàssim. Veel indierock uit het Schotse Glasgow op Benicàssim. Snow Patrol timmert met voorman Gary Lightbody ook alweer tijden aan de weg maar vindt nu zelfs doorgang op MTV. KindaMuzik plaatste kritische noten bij Final Straw maar was tegelijk onder de indruk: "vijf tamelijk briljante gitaardiamantjes met de perfecte balans tussen vorm en inhoud, met als hoogtepunten het schitterende 'Whatever's Left' en euforische single 'Spitting Games'." Amsterdam zong tijdens een concert van de band luidkeels mee: "De ontroering bij de band is duidelijk zichtbaar, maar die wordt al snel omgezet in rockende energie als Lightbody op de drumkit van Jonny Quin klimt om het nummer 'Black and Blue' in te zetten. Dit is de start van een heftig rockend slotakkoord waarbij de band zich nog eenmaal tot het uiterste geeft. (..) Geen twijfel over mogelijk, deze band moeten we meer zien deze zomer!" Waar liever dan in een zonnig Spanje?
» // recensie Final Straw
» // live-recensie
» // website
TEENAGE FANCLUB
Samen met The Pastels wordt Teenage Fanclub gezien als de aanvoerders van het muzikale team uit Glasgow. Snow Patrol en Belle & Sebastian gingen allemaal in de leer bij de makers van klassieke popliedjes zoals 'The Concept'. "Waar Teenage Fanclub ten tijde van Catholic Education eerst de Europese evenknie leek te zijn van Dinosaur Jr. verschoof de sound van de band met Bandwagonesque richting dat van Big Star. Vanaf Grand Prix richt de band zich steeds meer op de perfect afgeronde popsong, de Byrds-invloeden worden dan duidelijker hoorbaar. 'Your Love Is the Place Where I Come from' (McGinley), 'Mellow Doubt' (Blake), 'Ain't That Enough' (Love), stuk voor stuk mooie poptunes". Voor een extra zonnestraal in Spanje klop je dus aan bij Teenage Fanclub.
» // recensie Four Thousand Seven Hundred and Sixty-Six Seconds: A Shortcut to Teenage Fanclub
» // website
TINDERSTICKS
Het Engelse collectief Tindersticks treurt tot onze grote vreugde al jaren achtereen. Het heeft namelijk een hele reeks mooie platen opgeleverd, de een nog mooier dan de ander. En dat benadrukte Tindersticks vorige jaar nog met een reeks uitverkochte concerten. "Ze blijven tenslotte graaggeziene gasten in Nederland. En dat de jongens populair zijn, bewijst de merchandising-stand anders wel. Een Tindersticks-kalender, een Tindersticks-poster, Tindersticks-kleding en natuurlijk volop Tindersticks-cd's tegen zéér pittige Tindersticks-prijzen liggen keurig netjes klaar voor de hongerige Tindersticks-fans. Ze krijgen het allemaal netjes in een papieren Tindersticks-tasje aangereikt." Okee, de jongens wonen niet voor niets in grote huizen in Frankrijk maar de muziek is dan ook zo verdomd meeslepend! Nu maar hopen dat het donker is als ze optreden en dat Stuart Staples niet plotsklaps gelukkig is geworden.
» // recensie Waiting for the Moon
» // live-recensie
» // website
Ricardo Villalobos
"Gun uzelf een blik in de toekomst van de house," schreef Omar Muñoz-Cremers over de opzienbarende langspeler Alcachofa van de Chileense geweldenaar. Het album was een van de revelaties van 2003. De Berlijnse Chileen, dikke maatjes met Richie Hawtin en Lucien-N-Luciano, is een ware grootmeester van de house en techno, die microhouse combineert met diepe techno en dubby soundscapes. Ook 2004 begon hij uitstekend, met zijn bewerking van Lucien-N-Luciano's 'Alain Brito' - de track wordt door hen die het weten kunnen aangeduid als een van de beste remixen van het jaar. In Benicàssim neemt hij samen met Richie Hawtin plaats achter de draaitafels.
» // recensie Alcachofa
» // website
BRIAN WILSON / LOU REED / LOVE with ARTHUR LEE
Drie levende legendes op een festival. Beach Boy Brian Wilson toert rond met zijn Smile-show. Het muziekstuk werd bestempeld als meesterwerk maar werd nooit afgemaakt. Samen met Van Dyke Parks werd het stuk eind 2003 nieuw leven ingeblazen om het het jaar daarna op de planken te kunnen brengen. De show theatershow bestaat uit twee delen: Smile en een best of van de Beach Boys. Wat krijgt Benicàssim te horen? Lou Reed brengt in ieder geval stoïcijns gespeelde rock-'n-roll. Hij was al underground toen het woord nog uitgevonden moest worden en nu behoort hij tot de survivors. Lou Reed grijpt je bij de keel met zijn rauwe rock. Arthur Lee schreef in de jaren '60 Forever Changes. Het album zou door Jimi Hendrix geproduceerd worden maar dat kwam er niet van. Lee deed het zelf en maakt zich daarmee onsterfelijk. Het album is een popklassieker geworden.
» // website Brian Wilson
» // website Lou Reed
» // website Love
http://www.kindamuzik.net/features/article.shtml?id=6473
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: