Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie waren ze?
In 1978 zitten gitarist Kevin Shields en drummer Colm O'Ciosoig samen in de Dublinse punkband The Complex. Na het verslijten van een resem bands beginnen ze in 1984 voor zichzelf, met zanger Dave Conway en diens vriendin Tina op keyboards. Na drie maanden verblijf in Amsterdam, verhuizen ze naar Berlijn. Hier nemen ze hun eerste mini-lp op: This Is Your Bloody Valentine (1985), een redelijk gothic garagerockplaatje. De band wordt niet betrokken bij het mixen en de klank zint hen niet. Teleurgesteld trekken ze naar Londen. Tina heeft er genoeg van en bassiste Debbie Googe wordt ingelijfd.
Eind 1985 verschijnt de ep Geek. Ook hier experimenteren ze met garagerock en Birthday Party-invloeden. In 1986 volgt The New Record by My Bloody Valentine, waar door een fuzzy mangel gehaalde sixtiespop doorklinkt. Na de release van Sunny Sundae Smile (1987) vertrekt Conway. Hij lijdt aan chronische maagklachten en vindt het te frustrerend dat ze er niet in slagen om hun livesound te vertalen naar hun platen. Die klinken ronduit dunnetjes, terwijl de band op het podium een behoorlijk oorbeschadigend geluid neerzet.
Hij wordt vervangen door zangeres/gitariste Bilinda Butcher, die later Shields' partner wordt. Door haar ijle zangstem vertonen de twee volgende ep's - Strawberry Wine en Ecstasy - al tekenen van hun latere geluid, met wazige melodieën die bedolven worden onder lagen gitaarlawaai.
Wat deden ze?
My Bloody Valentine heeft een reputatie als 'Jesus & Mary Chain-rip off', tot ze in januari 1988 optreden met de band Biff Bang Pow. Frontman Alan McGee - tevens baas van Creation Records - is totaal ondersteboven van hun performance. Hun gitaarsound is nog extremer geworden. Ze spelen niet alleen oorverdovend luid, maar de hoge stemmen van Shields en Butcher vermengen zich zodanig met de distortion dat er nieuwe geluiden ontstaan. Na optredens komen fans geregeld zeggen dat er iets mis is met de PA omdat ze funny noises horen.
McGee brengt de single 'You Made Me Realise' uit. Ze gebruiken achterwaartse geluiden en enorme lagen stemeffecten. Uiteindelijk brengen ze dan toch een plaat uit die klinkt zoals ze het in hun hoofd horen. Eind 1988 volgt Isn't Anything, hun eerste album. Shields heeft MIDI ontdekt en de gitaren worden grotendeels vervangen door effecten, wat een droge, bijna onwereldse psychedelica creëert. Songs als 'Soft as Snow (but Warm Inside)' en 'Several Girls Galore' zijn van een ijselijke pracht. Afgezien van wat gemor - een gitaaralbum zonder gitaren!? - wordt de plaat bijna overal bejubeld.
Waarom waren ze zo goed?
Pas als Shields zich volledig op het geluid an sich stort, beginnen ze interessante muziek te maken. Ondanks zijn reputatie als obsessief knopjesdraaier gebruikt hij amper effecten in zijn uitgekiende gitaarspel. Hij opereert onophoudelijk de tremolo-arm van zijn gitaar en combineert dat met een reverse reverb-pedaal, wat een vervagend effect oplevert. Hij doopt dit 'glide guitar', wat wel eens omschreven wordt als een 'dronken cello'.
Als men hem begint te kopiëren, probeert Shields steeds straffere geluiden te maken. Al werkt die druk vaak verlammend. Hij is altijd een apart figuur geweest: een hypochonder die nooit zijn haar wast, omdat een vetlaag gezond zou zijn. Zijn meticuleuse studiogedrag en zijn beknopte communicatie vervolledigen het plaatje van het wereldvreemde genie.
In interviews komt er amper meer dan 'we laten de muziek voor zichzelf spreken' uit Shields en de zijnen. Door hun typische podiumact - haar voor de ogen, geen contact met het publiek - noemt de pers hen shoe gazers. Mindere bands kokketteren overdreven met het 'verlegen naar beneden kijken'-aspect en algauw wordt the scene that celebrates itself een karikatuur.
Wat gebeurde er toen?
In september 1989 vraagt McGee om een meer 'als een liveband klinkende plaat' te maken. Na drie maanden zijn 22 drumtracks en wat akoestische gitaarsketches het resultaat. De twee meisjes zijn zelfs nooit in de studio aanwezig geweest.
Begin 1990 leveren ze vier tracks af, voor de Glider ep. Opener 'Soon' is een geniale mix van funky beats, gitaarlagen en spiralende synths. Controlefreak Shields staat zelfs toe dat remixer Andrew Weatherall (zie ook Primal Screams 'Loaded') er een indie dance hit van maakt.
Tijdens optredens speelt My Bloody Valentine nog luider dan voorheen. McGee gaat mee op tournee om te controleren dat plaatselijke geluidsmannen het geluid niet zachter zetten. Shields verklaart aan NME dat het hem te doen is om de endorfinen die bij dat volume aangemaakt worden, omdat het lichaam voelt dat het in gevaar verkeert. Klachten doet hij af als 'hysterie'. Zijn eigen tinnitusprobleem wijt hij aan overdadig koptelefoongebruik.
In februari 1991 verschijnt de Tremolo EP, hun best verkopende single. McGee wil 'To Here Knows When' eerst niet uitbrengen, omdat hij denkt dat er iets mis is met het geluid. Het nummer klinkt met opzet alsof het op een gesmolten cassette wordt afgespeeld, met een heerlijk desoriënterend resultaat.
Dan volgt weer een lange opnameperiode. Shields besteedt bijvoorbeeld drie weken aan een tambourinepartij of obsedeert over een rinkelende telefoon in een nabijgelegen huis. Hij verslijt negentien studio's in het proces, terwijl Creation bijna bankroet gaat. Loveless verschijnt uiteindelijk in november 1991. De tracks zijn opgebouwd uit geluidslagen, glijdende noise en ambientklanken, die een ontregelend maar zeer mooi geheel vormen. Heerlijke melodieën worden ondersteund door elementen die in handen van mindere goden als stoorzenders zouden fungeren. Alles zit op zijn plaats, Shields heeft perfectie bereikt.
Na een nog luidere tournee, waarbij het publiek in een trance gebeukt wordt, ruilen ze het getergde Creation in voor Island Records. Shields bouwt een thuisstudio en neemt onophoudelijk op, maar niets hiervan ziet het daglicht. In 1996 verschijnt nog een cover van Wire op een tribute album. Ergens rond 1997 verlaten O'Ciosoig en Googe de band.
Shields duikt nog geregeld op, in samenwerkingen met Sonic Boom of J Mascis. Hij doet een performance met Patti Smith, wordt interimlid van Primal Scream en componeert vier songs voor Sofia Coppola's Lost in Translation.
En dan worden er voor dit jaar plots optredens aangekondigd op het Coachella festival, en op festivals in Europa en Japan. Verder zullen ook Parijs, Londen, Manchester en Glasgow op hun funderingen daveren. Warm je oordopjes maar vast op.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/my-bloody-valentine/onvoltood-verleden-tijd-my-bloody-valentine/16771/
Meer My Bloody Valentine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/my-bloody-valentine
Deel dit artikel: