Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
At the Drive-In (1993-2001)
De Texaanse rockband At the Drive-In bestond uit twee kampen. Het ene kamp heet tegenwoordig The Mars Volta, het andere kamp staat bekend als Sparta. De ene partij zoekt de grenzen van de popmuziek en heeft progressie als hoofddoel, de andere partij is conservatiever en beperkt zich vooral tot weinig vernieuwende posthardcore. Rond de eeuwwisseling zorgen ze voor een sensatie met furieuze shows, enkele verpletterende albums en twee opvallende afro's.
Dan gaat het fout, want de ene helft van de band voelt zich beperkt door de etiketten punk en hardcore, wil verder kijken, de andere helft vind het wel goed zo. De ene helft bestaat uit Cedric Bixler-Zavala en Omar Rodriquez-Lopez (plus later Paul Hinojos), de andere helft is Jim Ward en Tony Hajjar (en in eerste instantie Paul Hinojos). Zie daar de oorzaak van de breuk en het uiteengaan van At the Drive-In op het hoogtepunt van de roem. (RvL)
The Birthday Party (1980-1982)
Meteen de enige band waarbij enigszins moet worden gesmokkeld. Bassist Tracy Pew is in 1986 overleden. Hiermee wordt een reünie sowieso onmogelijk, al zou vervangend bassist Barry Adamson een meer dan volwaardige vervanger zijn. The Birthday Party bestaat uit Nick Cave, Rowland S. Howard, Mick Harvey en Pew, die beïnvloed door mede-aussies Radio Birdman en The Saints op de punktour gaan. Hun geluid drijft al snel richting rauwe blues, rockabilly en free jazz.
Cave is een maniakale frontman die gedreven door drank en drugs iedere avond zijn demonen op het podium uitdrijft. De band vestigt zich in Londen en begint aan een bescheiden opmars, al zal het extreme materiaal nooit echt populair worden. Na twee lp's, Prayers on Fire en Junkyard, en een aantal ep's houdt de band het in 1982 voor gezien: de meningsverschillen tussen Howard en Cave sluiten verdergaan uit. Cave is solo natuurlijk het meest populaire bandlid gebleken. Maar zijn huidige faam is niet meer te combineren met een teruggang naar die onbeheerste Dionysische tijd waarin de Australiër zijn geestelijke pubertijd doorbracht. (JvdB)
Crass (1977 – 1984)
Drummer Penny Rimbaud en zanger Steve Ignorant zijn de drijfveren van punkband Crass, met daarnaast Joy De Vivre, Eve Libertine, Phil Free en N.A. Palmer. Een idiote bijnaam is geen vereiste, want ook Pete Wright en Mick Duffield worden aan de gemeenschappelijke tafel toegelaten. Crass is een commune die de Do It Yourself-beginselen van de punk tot in het extreme doorvoert en met anarcho-pacifistische middelen het aan de huidige massaconsumptiemaatschappij inherente geweld, seksisme en hypocrisie bestrijdt. Met andere woorden: ze maken sloganeske en niet altijd even beluisterbare pokkeherrie.
Onder hun paramilitaire looks en grimmige statements gaat ook een gevoel voor humor schuil, dat ze bijvoorbeeld uiten door de redactie van tienerblaadje Loving de onromantische flexiesingle Our Wedding te laten aanprijzen. Tijdens het hoogtepunt van Margaret Thatchers bewind en de Falklandoorlog worden er vragen gesteld in het parlement omtrent de subversieve activiteiten van de band en ze krijgen bijna een proces wegens obsceniteit aan hun broek. Geen nood, want de principiële leden van de band hebben bij hun begin een vervaldatum ingebouwd. Als het door George Orwell als symbool van de totalitaire staat gebrandmerkte jaar om is, heeft Crass zichzelf opgeheven. (SM)
Japan (1974-1982)
Hoewel Japan al in 1974 is opgericht volgt het debuut pas in 1978. Dit album slaat vooral aan in Japan en Nederland, met 'Adolescent Sex' als Top 40-hit. De band bestaat naast de broers David (zang) en Steve Batt (drum), die respectievelijk Sylvian en Jansen als artiestennaam aannemen, uit Mick Karn (bas), Rob Dean (gitaar) en Richard Barbieri (toetsen). De band sluit niet aan bij de punkrage van die tijd en wordt daarom in Engeland weggehoond. Pas als de synthesizer op derde plaat Quiet Life (1979) een voornamere rol krijgt, worden ze ook in hun thuisland opgemerkt en worden ze een rolmodel voor de ontluikende New Romantics als Duran Duran en Spandau Ballet.
Drie jaar en twee platen later is het einde oefening voor de Britten. De spirituele Sylvian zegt in 1991 over de split: "Alles wat ik met Japan deed was fouten maken, en leren waarom ik muziek maak." In 1991 komt de originele line-up (minus Dean) bij elkaar om op een speelse en ontspannen manier de cd Rain Tree Crow op te nemen - Sylvian is daar na jaren therapie eindelijk klaar voor. Hoewel de plaat redelijk succesvol is, komen de persoonlijkheidsverschillen tussen Sylvian en de rest van de band weer onvermijdelijk naar boven. Bij die ene reüniepoging is het gebleven. (JvdB)
Public Image Limited (1978 – 1980)
John Lydon (zang), Jah Wobble (bas) en Keith Levene (gitaar), die twee klassieke en invloedrijke albums opnamen, zien we ongetwijfeld nooit meer samen. Na het schizofrene debuut First Issue (1978) en het piepende dubmonster Metal Box (1979) ontstaat er ruzie tussen jeugdvrienden Lydon en Wobble, die soloplaten opneemt met PiL-materiaal. Er is amper communicatie - volgens Wobble omdat dat onmogelijk is met een dopehead, een speedfreak en een heroïnejunk in één band – dus: exit Wobble. Na Flowers of Romance (1981) stapt ook Levene op.
Tijdens de eerste Sex Pistols/Clash-tournee hadden hij en Lydon - als de buitenbeentjes in de twee groepen - een vriendschapsband gesmeed. Nu zorgen de gebruikelijke 'muzikale meningsverschillen' voor een onherstelbare breuk. Ook Levene maakt volgens Lydon onrechtmatig gebruik van PiL-demo's, die hij uitbracht als Commercial Zone (1983). In 2005 verklaart Wobble dat hij werken met Lydon wel ziet zitten, maar niet met Levene. Lydon praat uiteindelijk opnieuw met Wobble, maar PiL is voor hem een afgesloten hoofdstuk. Voor Levene kunnen ze allemaal de boom in.(SM)
The Smiths (1982-1987)
Die ándere invloedrijke band uit de jaren tachtig heeft de zakken inmiddels aardig gevuld en laat de oudere jongeren meezingen met een herkauwde versie van 'Monkey Gone to Heaven'. Pixies-fans zijn tevreden, helaas moeten Smiths-fans het doen met solo-optredens van de oud-frontman. Af en toe wil Morrissey de rondgaande geruchten best nog even de kop in drukken en uitleggen waarom er geen reünie komt. Zo zei hij eens in een interview dat hij liever zijn eigen testikels zou opeten dan dat hij met zijn oud-collega’s op een podium gaat staan. Zijn verdere toelichting: "En dat zegt toch iets voor iemand die een vegetariër is."
Erg goed zijn de verhoudingen tussen de voormalige collega muzikanten ook niet. Zo is Morrissey nog steeds in gevecht met drummer Mike Joyce over royalties. Mozz heeft dan ook gezegd: "Als het gebeurt, dan niet onder de naam The Smiths, maar onder de naam Morrissey en Marr. Dat is echter theoretisch en hypothetisch. Met de nadruk op pathetisch." Niet vreemd dus, dat Morrissey enkele jaren geleden zelfs een bedrag van vijf miljoen dollar weigerde om weer op te treden met The Smiths. (RvL)
Swans (1982-1997)
Swans begint in 1982 in New York als een nawee van de No Wave-beweging eind jaren zeventig, waar Swans-voorman Michael Gira met Circus Mort nog een staartje van meepakt. Met Gira hebben we meteen ook 'mister Swans' te pakken. Door de jaren heen bewegen zich vele New Yorkse alumni (we noemen Roli Mosiman, Ted Parsons, Norman Westburg, Algis Kyzis) door de Swans-rangen, maar Gira is de enige constante. Hij leidt de band met strakke hand, tot er een bandlid toetreedt die ook een emotionele component meeneemt.
Dit heeft positieve en negatieve veranderingen tot gevolg. De ultratrage doomwave waar de band in uitblinkt, wordt door toetreding van Jarboe (een medusa van Yoko Ono-achtige proporties) opener, zodat de melodie uit de schaduw van de noise treedt. Dit leidt tot algemeen geaccepteerd meesterwerk Children of God uit 1987. Naarmate de jaren daarna vorderen blijkt de relatie tussen Gira en Jarboe steeds meer onder druk te staan. Gira verliest zich binnen het Swans-geluid in krautachtige improvisaties en Jarboe is daar zichtbaar ongelukkig onder. In 1997 barst de bom: Gira en Jarboe gaan uit elkaar, Swans met die actie het graf in meenemend. (JvdB)
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/709/die-zien-we-nooit-meer-terug/15026/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: